گزیدهٔ غزل ۲۵۳
شوم فدای جمالی که گر هزاران سال
کــنــم نـظـاره هـنـوز آرزو بـجـا بـاشـد
بـلـا و فـتـنـه از آن نـخـل بـاد یارب دور
کـه بـرگ و فـتـنهٔ او میوهٔ بلا باشد
نــدانــم ایــن دل آواره را کــه فــتــوی داد
کـه بـت پـرسـتـی در عـاشقی روا باشد
گزیدهٔ غزل ۲۵۴
دانـم ای دوسـت کـه در خـانـه شـرابـت بـاشـد
یک صراحی به من آور که صوابت باشد
گزیدهٔ غزل ۲۵۵
دلــــی کــــز نــــیــــکــــوان دردی نــــدارد
چو سنگی دان که در دیوار باشد
گزیدهٔ غزل ۲۵۶
بــــتــــا تــــو ســــنـــگ دلـــی کـــی دلـــم نـــگـــه داری
نه هر که سنگ تراش است شیشه گر باشد
گزیدهٔ غزل ۲۵۷
تـرک عـاشـق کـش مـن تـرک جـفا خوش باشد
به وفا کوش که از دوست وفا خوش باشد
بـی تـو ای گـل سـر گـلـگـشت چمن نیست مرا
کــه تــمـاشـای گـلـسـتـان شـمـا خـوش بـاشـد
پــرده بـرگـیـر ز رخ تـا کـه دعـایـی بـکـنـم
کـه بـه هـنـگـام سـحـرگـاه دعا خوش باشد
گـــر دلـــم ریـــش کـــنــد و جــگــرم خــون ســازد
چـــشـــم غـــارتــگــران تــرک مــرا خــوش بــاشــد
دایـم از پـرورش اشـک مـن آن سـرو خـوش اسـت
هــمــه دانــنــد کــه پــروردهٔ مـا خـوش بـاشـد
خــــســــروا دیــــده نــــگـــهـــدار ز دیـــدار رقـــیـــب
کــه زیــان نــظــر از صـحـبـت نـاخـوش بـاشـد
گزیدهٔ غزل ۲۵۸
بـلـایـی گـشـت حـسـنـت بر زمین و هم‌چو تو ماهی
اگـــر بـــرآســـمـــان بـــاشــد بــلــای آســمــان بــاشــد
ببوسی می‌فروشم جان به شرط آنکه اندر وی
اگـر جـز مـهـر خـود بـیـنـی مـراجـان رایـگـان بـاشد
دل خــود را بــه زلــف چـون خـودی بـربـنـد تـادانـی
کـه جـان چـون مـنـی انـدر دل شب بر چسان باشد
گزیدهٔ غزل ۲۵۹
بـیـفـشـان جرعه‌ای ساقی گرائی بر سرم روزی
کـه خـشـت قـالـبـم خـاک سـر کـوی مـغـان بـاشـد
خــــیــــال روی و قـــدش را درون دیـــده جـــا کـــردم
که جای سرو گل آن به که برآب روان باشد
گزیدهٔ غزل ۲۶۰
اگــر بــه تـربـتـم آیـی هـزار سـال پـس از مـن
شگفته بر سر خاکم گل وفای تو باشد
زهـی جـمـاعـت کـوته نظر که سرو سهی را
گمان برند که چون قد دل ربای تو باشد
گزیدهٔ غزل ۲۶۱
درشـهـر فـتـنـه‌ای شـد می‌دانم از که باشد
تـرکـیـسـت صـید افگن پنهانم از که باشد
هــر روز انــدریــن شــهــر خــلــقــی زدل بــرایــنـد
گــردیــگــری نــدانــد مــن دانــم از کــه بــاشـد
دردم گــذشــت از حـد مـعـلـوم نـسـت تـا خـود
سـامـانـم از که خیزد درمانم از که باشد
چـــون کـــرد طـــرهٔ تـــو غــارت قــرار خــســرو
من بعد گر صبوری نتوانم از که باشد؟
گزیدهٔ غزل ۲۶۲
گفتی که سرت خاک کنم بر سر این کو
ای خـاک بـر ان سـر که بدین شاد نباشد
گزیدهٔ غزل ۲۶۳
وی بــاد صــبــحــگــاهـی کـافـاق مـی‌نـوردی
گردیده‌ای نشانده جایی که غم نباشد
گزیدهٔ غزل ۲۶۴
وفــــا در نــــیــــکــــوان چــــنـــدان نـــبـــاشـــد
تـــرا خـــود هـــیــچ بــویــی زان نــبــاشــد
نـــظـــر در روی تــو خــود کــرده‌ام مــن
بـــلـــی خـــود کــرده را درمــان نــبــاشــد
دلــم بــر بــت‌پــرســتــی خــو گــرفـتـسـت
مـــســـلـــمـــان بـــودنـــم امـــکـــان نـــبـــاشــد
مــرا بــهــر تــو کــافــر مــیــکــنــد خــلـق
خــــود اهــــل عــــشــــق را ایـــمـــان نـــبـــاشـــد
مــرو ازســیــنــه بــیــرون گــر چــه دانــم
کـــه یـــوســـف را ســـر زنـــدان نـــبــاشــد
ز هجران سخت خسرو وه که در عشق
چــه نــیــکــو بــاشـد از هـجـران نـبـاشـد
گزیدهٔ غزل ۲۶۵
لــبــت را جــان نــخــوانــم حــاش لــلـه
که جان هرگز چنین شیرین نباشد
گزیدهٔ غزل ۲۶۶
در مـجـلـس وصـالـت دریـا کـشـنـد مـسـتـان
چون وقت خسرو آید می در سبو نباشد
گزیدهٔ غزل ۲۶۷
چـو سـنـگ نـازنـیـنـان گـل بود برروی مشتاقان
من ازدیده پذیرم هر گلی کان نازنین بخشد
گزیدهٔ غزل ۲۶۸
چند تن در مسجد و دل گرد کوی شاهدان
خــرم آن‌کـو آشـکـارا بـاده بـا یـاری کـشـد
گزیدهٔ غزل ۲۶۹
شـمـشـیر کین باز آن صنم برقصه دلها می کشد
جـان هـم کـشـد یـار غـمش دل خود نه تنها می‌کشد
خـــطــی کــه از دود دلــم بــرگــرد آن لــب ســبــز شــد
مـا را از آن سـبـزی هـمـه خـاطـر بـه صحرا می‌کشد
مـــایـــل بـــه ســـرو قـــد او بـــاشـــد دل خــســتــه مــرا
عاشق که صاحب همت است میلش به بالا می‌کشد
گزیدهٔ غزل ۲۷۰
می کشد از چشم و خوشتر آنکه می‌گوید که خلق
خـود هـمـی مـیـرنـد کـسـی را چـشـم مـن کـم مـی‌کـشـد
گزیدهٔ غزل ۲۷۱
دلــم بــرون شــد از غــمــت غـمـت زدل بـرون نـشـد
زبون شدم که بود کو زدست غم زبون نشد؟
بـه جـلـوه‌گـاه نـیـکـوان کـه هـسـت جـلـوهٔ بـلـا
کسی درون پرده شد که از بلا برون نشد