گزیدهٔ غزل ۱۲۱
صبر و دل و نام و ننگ ما بود
عـشـق آمـد و هـر چـهـار بـرخاست
گزیدهٔ غزل ۱۲۲
پـــامـــال گـــشـــت در رهٔ مــا خــســرو ودیــت
او را همین بس است که او پایمال ماست
گزیدهٔ غزل ۱۲۳
گـل ز رخـسـارهٔ تـو بـی آبست
مـه زنـظـارهٔ تـو بـی تـابست
مـــــــژه‌هـــــــای کــــــژ دلــــــاویــــــزت
کــجــهــای دکــان قــصــا بــســت
بــا خـیـال تـو مـردم چـشـمـم
گاه هم‌خانه گاه هم‌خوابست
گزیدهٔ غزل ۱۲۴
ما و مجنون در ازل نوشیده‌ایم از یک شراب
در مــــیــــان مــــا از آن دو اتــــحــــاد مـــشـــربـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۲۵
جـــانـــم فـــدای زلـــف تـــو آنـــدم کـــه پـــرســـمــت
کاین چیست موی بافته ؟ گویی که دام تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۶
جانها به باد داد که دایم شکسته باد
آن گـیـسـویـی کـه بـر سر سرو روان تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۷
ســـرو بـــســـتـــان مــلــاحــت قــامــت رعــنــای تــســت
نــور چــشــم عــاشـقـان خـسـتـه خـاک پـای تـسـت
مــن نـه تـنـهـا گـشـتـه‌ام شـیـدای دردت جـان مـن
هــرکــرا جــان و دل و دیــنــی بــود شــیــدای تـسـت
در درون مـــســـجـــد و دیـــر و خـــرابــات و کــنــشــت
هـر کـجـا رفـتـم هـمـه شـور تو و غوغای تست
جـــانـــم از غــیــرت ز دســت جــاهــلــان ســوزد از انــک
ســـرو را گـــویـــنـــد مـــانـــنـــد قــد رعــنــای تــســت
وعـده دیـدار خـود کـردی بـه فـردا از آن سبب
جــان خــســرو مـنـتـظـر بـر وعـده فـردای تـسـت
بــرشــکـر خـوانـنـد افـسـون بـهـر دلـجـویـی ولـیـک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۸
مــا جــان فــدای خـنـجـر تـسـلـیـم کـرده‌ایـم
خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۹
دل مــن بــه جــانــانــی آویـخـتـسـت
چـو دزدی کـز ایـوانـی آویـختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بـهـر تـار مـو جـانـی آویـختست
چــه زنـار کـفـر اسـت هـر مـوی او
کـه در هـر یک ایمانی آویختست
بــتــان رامــزن ســنــگ ای پـارسـا
بـه هـر بـت مسلمانی آویختست
گزیدهٔ غزل ۱۳۰
زلف تو سیه چرا است ؟ ما ناک
بـــســـیـــار در آفـــتـــاب گــشــتــســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۱
زلفت سرو پا شکسته زان است
کـــز ســـرو بـــلــنــد اوفــتــادســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۲
تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو
از بـــاد لـــالـــه‌زار کـــلـــه بـــر زمـــیـــن زدســت
از بـــهـــر آنـــکـــه لـــاف جـــمـــال تـــو مـــیـــزنـــد
صـــد بـــار بـــاد بــر دهــن یــاســمــیــن زدســت
گفتم به دل که بر تو که زد ناوک جفا
سـوی تـو کرد اشارت پنهان که این زدست !
گزیدهٔ غزل ۱۳۳
به می سوگند خوردم جرعه‌ای بخش
کــه مــا را در گــلــو ســوگــنــد مـانـدسـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۴
گــواهــی مــیـده ای شـب زا ریـم را
که از من بدگمانی دور ماندست
گزیدهٔ غزل ۱۳۵
دل نـــدارم غـــم جـــانـــان زچــه بــتــوانــم خــورد
پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست
گزیدهٔ غزل ۱۳۶
بـی رخـت از پـا فـتـادم بـی‌لبت رفتم ز دست
قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست
گزیدهٔ غزل ۱۳۷
هـر شـب مـن و از گریه سر کوی تو شستن
بـدبـخـتـی ایـن دیـده کـه آن پـا نـتوان شست
دریـــا ز پــی بــخــت بــد از دیــده چــه ریــزم
چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست
عــشـق از دل مـاکـم نـتـوان کـرد کـه ذاتـی اسـت
چــون مــایــهٔ آتــش کــه ز خــارا نــتــوان شـسـت
از دردی خـــــم شـــــوی مـــــصــــلــــای مــــن مــــســــت
کــــز آب دگـــر کـــهـــنـــه مـــارا نـــتـــوان شـــســـت