گزیدهٔ غزل ۹۲
تـــلـــخـــی نـــشــنــیــدم از لــبــت هــیــچ
یــا خــود مــی تــو هــنـوز قـنـد اسـت؟
خــــامــــان پــــنــــهــــان دهــــنــــد پـــنـــدم
بـا سـوخـتـه‌ای چـه جای پند است؟
جــــان در خـــم زلـــف تـــســـت بـــنـــمـــای
تا بنگرمش که در چه بند است؟
تــــا خــــط تــــو نــــودمــــیــــد گـــل را
بــر ســبــزه هــزار ریــشــخــنـد اسـت؟
خـــــواهـــــم ســـــر ســـــرو را بــــبــــرم
گـر قـد تـو یـک سـری بـلـنـد است؟
گزیدهٔ غزل ۹۳
در شب هجر که از روز قیامت بتر است
مـردم دیـدهٔ مـن غـرقـه بـخـون جـگر است
به طراوت رخ تو رشک گل سیراب است
بـه تـبـسـم دهـنـت غـیـرت تـنگ شکر است
ای صـبـا گـر گـذری بـرسرآن کو برسان
خـبـر مـا بـر آنـکس که ز ما بی‌خبر است
مـردمـان مـنـکـر عـشـقـنـد و مـنـم کشتهٔ او
شـیـوهٔ مـا دگـر و شیوهٔ مردم دگر است
گزیدهٔ غزل ۹۴
ســـر انـــدازیـــم بـــه کـــه رانــی ز در
که سر بی در دوست درد سر است
زهــــی طــــعــــن جـــاویـــد خـــورشـــیـــد را
کــه گــویـنـد مـعـشـوق نـیـلـوفـر اسـت
مــگــس قــنــد و پــروانــه آتــش گـزیـد
هـــوس دیـــگــر و عــاشــقــی دیــگــر اســت