گزیدهٔ غزل ۱
چـــو خـــاک بـــر ســـر راه امـــیــد مــنــتــظــرم
کـــزان دیـــار رســـانـــد صـــبـــا نـــســـیـــم وفـــا
بــرای کــس چــو نـگـردد فـلـک بـی‌تـقـدیـر
عــنــان خــویــش گــذارم بــه اقــتــضــای قــضـا
مـیـان صـومـعـه و دیر گر چه فرقی نیست
چـو مـن بـه خـویـش نباشم چه اختیار مرا
کسی که بر درمیخانه تکیه گاهی یافت
چـــه الـــتـــفـــات نــمــایــد بــه مــســنــد دارا ؟
خـوش آنـکـسـی کـه دریـن دور مـیدهد دستش
حــریــف جــنــس و مـی صـاف و گـوشـهٔ تـنـهـا
گزیدهٔ غزل ۲
رخ بــرفــروز و زلــف مــســلــسـل گـره بـزن
تــا بــشــکــنـد جـمـال تـو بـه آزرم و هـر
مه را به روی خوب تو نسبت کجا رسد
ای رویـــــــت آفـــــــتـــــــاب و لـــــــبــــــت ش و ک ور
شـــکـــر شــد از خــجــالــت لــعــل تــو آب ور
بــرش و ک و ر چـو کـشـیـدی تـو رخ وط
خـــط مـــعــنــبــر تــو چــود و قــمــر گــرفــت
کــــردنــــد عــــاشــــقــــان تــــو تــــررو و وح
روح مـــجـــســـمــی تــو نــه عــقــل مــصــوری
ای روح عـــقـــل مـــثــل تــو نــادیــده ب و ت
بـنـگـر چـو دید پیش رخ و قامت توکرد
از شــرم کـار خـانـهٔ صـد سـالـه ط و ی
طــی کــن حــدیــث دور زمــان جـام مـی بـیـار
تــــــــا بــــــــاغ روح را دهــــــــم آبـــــــی ز م وی
مـی خـور مـخـور غـم دل و دیـن خسروا دگر
بــگــشــا بـه مـدح خـسـروا فـاق ل و ب