غزل شمارهٔ ۷۲۹
چـه خـوش بـاشـد مـیـان لاله زاران
بــر غــم دشــمــنــان بــا دوســتــداران
گــــــرامــــــی دار مــــــرغـــــان چـــــمـــــن را
الــــا ای بــــاغـــبـــان در نـــو بـــهـــاران
نـــفـــیـــر عـــاشــقــان در کــوی جــانــان
صــفــیــر بــلـبـلـان بـر شـاخـسـاران
بــــنــــالــــم هــــر شـــبـــی در آرزویـــش
چـــو کــبــکــان دری بــر کــوهــســاران
قــیــامــت آنــزمــان بـاشـد بـتـحـقـیـق
کـــه از یـــاران جـــدا مـــانــنــد یــاران
مـــــرا در حـــــلـــــقـــــهٔ رنــــدان درآریــــد
کــه مــی‌پــرهــیـزم از پـرهـیـزگـاران
ز زلــف بــیــقــرار و چــشــم مــســتـش
نـــــمــــی‌مــــانــــد قــــرار هــــوشــــیــــاران
خوش آمد قامتش در چشم خواجو
صـنـوبـر خـوش بـود بـر جویباران
غزل شمارهٔ ۷۳۰
ای نــســیــم ســحـری بـوی بـهـارم بـرسـان
شـــکـــری از لــب شــیــریــن نــگــارم بــرســان
حـــلـــقـــهٔ زلـــف دلـــارام مـــن از هـــم بـــگــشــای
شـمـسـه‌ئـی زان گـره غالیه بارم برسان
تــار آن ســلــسـلـهٔ مـشـک فـشـان بـر هـم زن
بـــوئـــی از نـــافـــهٔ آهـــوی تـــتــارم بــرســان
گـــرت افــتــد بــه دواخــانــهٔ وصــلــش گــذری
مـــرهـــمـــی بــهــر دل ریــش فــگــارم بــرســان
دم بـدم تـا کـنـمش بر ورق دیده سواد
نـسـخـه‌ای زان خـط مـشـکـیـن غـبـارم بـرسان
تـا دهـم بـوسه و بر بازوی ایمان بندم
رقــعــه‌ئــی از خــط آن لـالـه عـذارم بـرسـان
پـیـش از آن کـز مـن دلـخـسـتـه نـمـانـد دیـار
مـــژده‌ئـــی از ره یـــاری بـــدیــارم بــرســان
چون بدان بقعه رسی رقعهٔ من در نظر آر
نـام مـن مـحـو کـن و نـامـه بـیارم برسان
گــر بــخــمــخــانــهٔ آن مــغــبـچـه‌ات راه بـود
سـر خـم بـر کـن و داروی خـمـارم بـرسـان
دارد آن مــوی مــیــان از مــن بــیــچــاره کـنـار
یـــا رب آنـــمــوی مــیــان را بــکــنــارم بــرســان
دل خـواجـو شد و بر خاک درش کرد قرار
خــبــری زانــدل بــی صــبــر و قـرارم بـرسـان
غزل شمارهٔ ۷۳۱
ای صــبــا غــلــغــل بــلــبــل بــگــلــســتـان بـرسـان
قـــصـــهٔ مـــور بــدرگــاه ســلــیــمــان بــرســان
مـــــاجـــــرای دل دیـــــوانــــه بــــدلــــدار بــــگــــوی
خـــبـــرآدم ســـرگـــشـــتــه بــرضــوان بــرســان
شـمـع را قـصـهٔ پـروانـه فـرو خـوان روشـن
بــاغ را بــنـدگـی مـرغ سـحـر خـوان بـرسـان
بــلــبــلــانــرا خــبــری از گــل صــد بـرگ بـیـار
طــوطــیــانــرا شـکـری از شـکـرسـتـان بـرسـان
کــشــتــگـانـرا ز شـفـاخـانـهٔ جـان مـرهـم سـاز
تــشــنــگــانــرا بــلــب چـشـمـهٔ حـیـوان بـرسـان
قـــــصـــــه غـــــصــــه درویــــش اگــــرت راه بــــود
بــه مــقــیــمــان ســراپـردهٔ سـلـطـان بـرسـان
ســخــن شــکــر شــیــریــن بــرفــرهـاد بـگـوی
خــبــر یــوســف گـمـگـشـتـه بـکـنـعـان بـرسـان
چـون شـدم خـاک رهـت گـر ز مـنت گردی نیست
دست من گیر و چو بادم بخراسان برسان
در هــــواداری اگــــر کـــار تـــو بـــالـــا گـــیـــرد
خــدمــت ذره بــخــورشــیــد درفــشــان بــرسـان
گـــر از آن مـــایـــهٔ درمـــان خـــبـــری یــافــتــه‌ئــی
دل بــــیــــمــــار مــــرا مــــژدهٔ درمــــان بــــرســــان
داغ کــرمــان ز دل خــســتــهٔ خــواجــو بــرگـیـر
خــــیــــز و درد دل ایــــوب بــــکــــرمـــان بـــرســـان
غزل شمارهٔ ۷۳۲
یــا رب ز بــاغ وصــل نــســیــمـی بـمـن رسـان
ویــن خــســتـه را بـکـام دل خـویـشـتـن رسـان
داغ فــراق تــا بــکــیــم بــر جــگــر نــهــی
یــــک روز مـــرهـــمـــی بـــدل ریـــش مـــن رســـان
از حـــد گـــذشــت نــالــه و افــغــان عــنــدلــیــب
بـازش بـشـاخ سـنـبـل و بـرگ سمن رسان
بـفـرسـت بـوی پـیـرهن از مصر و یکنفس
آرامـــشـــی بـــســا کــن بــیــت الــحــزن رســان
از مـــطـــبـــخ نـــوال حـــبـــیـــب حـــرم نـــشــیــن
آخـــر نـــوالـــه‌ئـــی بــه اویــس قــرن رســان
خورشید را بذرهٔ بی خواب و خور نمای
گــل را دگــر بــلــبــل شــیــریـن سـخـن رسـان
تـا چـنـد بـیـنـوا بـزمـستان توان نشست
بـــوی بـــهـــار بـــاز بـــمــرغ چــمــن رســان
تــا کــی مــرا بــدرد فـراق امـتـحـان کـنـی
از وصـــل مـــژده‌ای بـــمـــن مـــمـــتـــحــن رســان
خـواجـو ز داغ و درد جـدائـی بـجـان رسید
از غـــربـــتــش خــلــاص ده و بــا وطــن رســان
غزل شمارهٔ ۷۳۳
در تــابــم از دو هــنــدوی آتــش پــرســتــشــان
کـــز دســت رفــت دنــیــی و دیــنــم ز دســتــشــان
ز مشک سوده سلسله بر مه نهاده‌اند
زانـــرو کـــه آفـــتـــاب بـــود زیـــر دســـتـــشـــان
بــرطــرف آفــتــاب چــه در خـور فـتـاده اسـت
مـــرغـــول مـــشـــگ رنـــگ دلـــاویـــز پـــســتــشــان
از حـد گـذشـتـه‌انـد بـخـوبـی و لطف از آنک
زیـن بـیـش نـیـسـت حد لطافت که هستشان
مـسـکـیـن دلم که بلبل بستان شوق بود
شـد پـای بـنـد حـلـقـهٔ زلـف چـو سـستشان
نــعـلـم نـگـر کـه بـاز بـرآتـش نـهـاده‌انـد
آن هـــــنـــــدوان کـــــافــــرآتــــش پــــرســــتــــشــــان
صـاحـبدلان که بی خبرند از شراب شوق
در داده‌انـــــد جـــــرعــــهٔ جــــام الــــســــتــــشــــان
یـاران ز جـام بـادهٔ نـوشـیـن فـتـاده مـست
خـواجـو از آن دو نـرگـس مـخـمـور مستشان
غزل شمارهٔ ۷۳۴
خـوشـا چـشـمـی کـه بـیـنـد روی تـرکان
خــــنــــک بـــادی کـــه آرد بـــوی تـــرکـــان
مـــی نــوشــیــن و نــوشــا نــوش مــســتــان
در اردو هــــــــــایــــــــــاهــــــــــوی تـــــــــرکـــــــــان
دل شـــــیـــــرافـــــکـــــنـــــان افــــتــــاده در دام
ز روبـــــــــه بـــــــــازی آهــــــــوی تــــــــرکــــــــان
شـــــب شـــــامـــــی لـــــبـــــاس زنـــــگـــــی آســــا
غــــــلـــــام ســـــنـــــبـــــل هـــــنـــــدوی تـــــرکـــــان
ز ترکان گوشه چون گیرم که بینم
کــــمــــان حــــســــن بــــر بـــازوی تـــرکـــان
بـــود هـــنـــدوی چـــشـــم مـــی پـــرســـتـــان
دو تــا پــیــوســتــه چـون ابـروی تـرکـان
در آب روشـــــــــــن ار آتـــــــــــش نــــــــــدیــــــــــدی
بــــــبــــــیــــــن روشــــــن درآب روی تــــــرکـــــان
و گـر گـفـتـی کـه چـیـن در شـام نـبود
نـــظـــر کـــن در خـــم گــیــســوی تــرکــان
بود پیرسته خواجو مست و مخمور
بــــــیــــــاد نـــــرگـــــس جـــــادوی تـــــرکـــــان
غزل شمارهٔ ۷۳۵
خوشا صبح و صبوحی با همالان
نـظـر بـر طـلـعـت فـرخـنـده فالان
خـــداونـــدا بــده صــبــری جــمــیــلــم
کـه مـی‌نـشـکـیبم از صاحب جمالان
خــیــالـت ایـن کـه بـرگـردم ز خـوبـان
چــــو درویــــش از در دریــــا نــــوالـــان
دلـم چـون گـیسوی او بر کمر دید
چـو وحـشـی شـد شکار کوه مالان
گــهــی کــز کــازرون رحــلــت گــزیـنـم
بـــنـــالـــد از فـــغــانــم کــوه نــالــان
غـریـبـان را چـرا بـایـد کـه بـیـنـنـد
بــچـشـم مـنـقـصـت صـاحـب کـمـالـان
خـطـا بـاشـد کـه چـشـم تـرکـتازت
دل مـــردم کـــنـــد یـــکـــبـــاره نـــالــان
مــگــر زلــف تــو زان آشـفـتـه حـالـسـت
کــه در تــابــنــد ازو آشـفـتـه حـالـان
چـــنـــان مـــرغ دلـــم در قــیــدت افــتــاد
کـــه کـــبـــکـــان دری در چـــنـــگ دالـــان
عـــقــاب تــیــز پــر کــی بــاز گــردد
بـهـر بـازی ز صـیـد خـسته بالان
غــزل خــواجــو بـگـویـد بـر غـزالـه
مــــگــــر بــــرآهـــوی چـــشـــم غـــزالـــان
غزل شمارهٔ ۷۳۶
ای کــفــر ســر زلــف تــو غــارتــگــر ایــمـان
جـان داده بـر نـرگـس مـست تو حکیمان
دسـت ازطـلبت باز نگیرم که بشمشیر
کـوتـه نـشـود دسـت فـقـیـران ز کـریـمـان
گــر دولــت وصــلــت بــزر و سـیـم بـرآیـد
کــی دســت دهــد آرزوی بـی زر و سـیـمـان
بـــاری اگـــرش شـــربـــت آبـــی نـــچــشــانــنــد
راهـــی بــمــســافــر بــنــمــایــنــد مــقــیــمــان
از هر چه فلک می‌دهدت بگذر و بگذار
عــاقــل مــتــنــفــر بــود از خــوان لــئــیــمــان
با چشم سقیمم دل پر خون بربودند
یــا رب حــذر از خــیـرگـی چـشـم سـقـیـمـان
بـانـگـی بـزن ای خـادم عـشـرتـگـه مـسـتـان
تـا وقـت سـحـر بـاز نـشـیـنـنـد نـدیـمـان
قــاضــی اگـر از مـی نـشـکـیـبـد نـبـود عـیـب
خـــون جـــگــر جــام بــه از مــال یــتــیــمــان
از گـفـتـهٔ خـواجـو شـنـوم رایـحـهٔ عـشق
چـون بـوی عـبـیـر از نـفـس مـشک نسیمان
غزل شمارهٔ ۷۳۷
دلــا از جــان زبــان درکــش کـه جـانـان
نـــــکـــــو دانـــــد زبـــــان بــــی زبــــانــــان
اگــر بــرگ گــلـت بـاشـد چـو بـلـبـل
مـــتـــرس از خـــار خـــار بـــاغـــبـــانـــان
طـــبـــیـــبـــانـــرا اگـــر دردی نـــبـــاشـــد
چـــه غــم بــاشــد ز درد نــاتــوانــان
نــیــنـدیـشـد مـعـاشـر در شـبـسـتـان
شـــبـــان تـــیـــره از حـــال شـــبــانــان
خـرد بـا عـشق برناید که پیران
زبــــــون آیـــــنـــــد در دســـــت جـــــوانـــــان
نـــدارد مـــوئـــی از مـــوئـــی تـــفـــاوت
مــــیــــان لــــاغــــر لــــاغــــر مــــیــــانــــان
شراب تلخ چون شکر کنم نوش
بـــیـــاد شـــکـــر شـــیـــریــن دهــانــان
اگــــر جـــانـــان بـــرآرد کـــام جـــانـــم
کـــنـــم جـــانـــرا فـــدای جـــان جــانــان
مــیــانـش در ضـمـیـر خـرده بـیـنـان
دهــــانــــش در گــــمـــان خـــرده دانـــان
نـشـان دل چـه مـی‌پـرسـی ز خواجو
نــپـرسـد کـس نـشـان بـی نـشـانـان