غزل شمارهٔ ۵۷۳

غزل شمارهٔ ۵۷۳         
          بــیــار بــاده کــه وقــت گــلــســت و مــوسـم بـاغ
          ز مــــهــــر بــــردل پـــر خـــون لـــالـــه بـــنـــگـــر داغ
          دمــــاغ عــــقــــل مــــعــــطــــر کــــن از شــــمــــامــــهٔ مــــی
          بـــود کـــه بـــوی عـــفـــافـــش بـــرون رود ز دمـــاغ
          گــــهــــی کـــه زاغ شـــب از آشـــیـــان کـــنـــد پـــرواز
          ز عــکــس بــاده چــو چــشــم خــروس کــن پـر زاغ
          اگـــر چـــراغ نـــبـــاشـــد بــه تــیــره شــب شــایــد
          چــرا کــه بــاغ بــرافــروخــت از شـکـوفـه چـراغ
          بــــــر آتــــــش رخ گـــــل آب مـــــی‌فـــــشـــــانـــــد مـــــیـــــغ
          وز آب آیــــــــنــــــــه گـــــــون زنـــــــگ مـــــــی‌زدایـــــــد مـــــــاغ
          بـــبـــیـــن کـــه مـــرغ چـــمـــن دمـــبــدم هــزار ســلــام
          بــــدســـت بـــاد صـــبـــا مـــی‌کـــنـــد بـــبـــاغ ابـــلـــاغ
          ز رهــــــگــــــذار نــــــســــــیـــــم بـــــهـــــار رنـــــگ آمـــــیـــــز
          شــدســت ســاحــت بــســتــان چــو کــلــبــهٔ صــبــاغ
          خــوشــا بــطــرف گــلــســتــان شـراب نـسـریـن بـوی
          ز دســــــت لـــــالـــــه عـــــذاران عـــــنـــــبـــــریـــــن اصـــــداغ
          چـــو راغ را شـــود از لـــالـــه شـــقـــه خـــون آلــود
          بـــــخـــــون لـــــالــــه بــــبــــایــــد گــــرفــــت دامــــن راغ
          مـــگـــو حـــکـــایـــت پـــیـــمـــان و نـــام تـــوبـــه مـــبـــر
          کـه نـیـسـت از می و پیمانه‌ام به توبه فراغ
          به صحن باغ قدح نوش و غم مخور خواجو
          کــه آنــکــه بــاغ بــنــا کـرد بـرنـخـورد از بـاغ
         

غزل شمارهٔ ۵۷۴         
          چون  آتش خور شعله زد از شیشه شفاف
          در آب مــــــعـــــقـــــد فـــــکـــــن آن آتـــــش نـــــشـــــاف
          گـر بـاد صـبـا مـشـک نسیمست عجب نیست
          کــآهــوی شـب افـتـاد کـنـون نـافـه‌اش از نـاف
          مـنـعـم مکن ای محتسب از باده که صوفی
          بـی جـام مـصـفـا نـتـوانـد کـه شـود صاف
          مــیــخــوارهٔ ســرمــســت بــدنــیـا نـکـنـد مـیـل
          دیــــوانــــهٔ مــــدهــــوش ز دانــــش نــــزنـــد لـــاف
          صــیــد صــلــحــا مــی کــنــد آن آهــوی صـیـاد
          خـــون عـــقـــلـــا مــی‌خــورد ایــن غــمــزهٔ ســیــاف
          هـر دم کـه شـود درج عـقـیـقـت گـهر افشان
          گـــــوهـــــر ز حـــــیــــا آب شــــود در دل اصــــداف
          آنکس که دل از هر دو جهان در کرمت بست
          بـر وی چـه بـود گـر بـگـشـائـی در اعـطاف
          کـام دل درویـش جـزیـن نـیـست که گه گاه
          در وی نـــگـــرد شــاه جــهــان از ســرالــطــاف
          آن بـه کـه زبـان در کـشـم از وصـف جـمـالـت
          زیــرا کــه بــکــنــهــش نـرسـد خـاطـر وصـاف
          نــقــد دل مــغــشــوش بــبــازار تــو بــردیــم
          گــفــتــنــد کــه کــس قـلـب نـیـارد بـرصـراف
          خــــواجـــو بـــمـــلـــامـــت ز درت بـــاز نـــگـــردد
          عــنــقــا نــتــوانــد کــه نــشــیـمـن نـکـنـد قـاف
         

غزل شمارهٔ ۵۷۵         
          شــمــیــم بــاغ بــهــشـتـسـت بـا نـسـیـم عـراق
          کــــه گـــشـــت زنـــده ز انـــفـــاس او دل مـــشـــتـــاق
          بـــرون ز خــامــه کــه او هــم زبــان بــود مــا را
          کــه دســتــگــیــر تــوانــد شــد از سـر اشـفـاق
          تــــرا بــــقــــتــــل احــــبــــا مــــواخــــذت نــــکـــنـــنـــد
          مــگــر بــخــون شــهــیــدان ضــرب تــیــغ فــراق
          کجا رسد بکمندت که لاشه‌ئی که مراست
          اگــر چــه بـرق شـود کـی رسـد بـگـرد فـراق
          درآن زمـــان کـــه بـــود قـــالــبــم عــظــام رمــیــم
          کــنــنــد نــفــحــهٔ عــشــقــت ز خــاکــم اســتــنــشـاق
          بـتـلـخـی ار چـه بـشـد خـسـرو از جـهـان او را
          حـــــلـــــاوت لــــب شــــیــــریــــن نــــمــــی‌رود ز مــــذاق
          تـــــو آفـــــتـــــاب بـــــلـــــنـــــدی ولــــی بــــرون ز زوال
          تـــو مـــاه مـــهـــر فــروزی ولــی بــری ز مــحــاق
          دلــم ز بــهــر چــه بـا طـره تـو بـنـدد عـهـد
          کــه هــنـدواسـت و بـیـک مـوی بـشـکـنـد مـیـثـاق
          کــسـی کـه سـرور جـادوگـران بـود پـیـوسـت
          بـود چـو ابـروی شـوخـت بـچـشم بندی طاق
          تــرا کــه ایــن هــمــه قــول مــخــالــفـسـت رواسـت
          کـــه یـــاد مـــی‌نـــکــنــی هــیــچ نــوبــت از عــشــاق
          نــوازشــی بــکــن از اصــفــهــان کــه گـشـت روان
          از آب دیـــــــده مـــــــا زنــــــده رود ســــــوی عــــــراق
          کــمــال رتــبــت خــواجــو هــمــیــن قــدر کــافـیـسـت
          کــه هــســت بــنـده‌ئـی از بـنـدگـان بـواسـحـق
         

غزل شمارهٔ ۵۷۶         
          ای بـرده عـارضـت به لطافت ز مه سبق
          دل غـــرق خــون دیــده ز مــهــر رخــت شــفــق
          خـورشـیـد بـر زمین زده پیش رخت کلاه
          ریــحــان درآب شــســتــه ز شـرم خـطـت ورق
          دیــنــار جــســتــه از زر و رخــســار مــن طـلـا
          وانــگــاه از درســت رخــم کــرده سـکـه دق
          اشـــک مـــنـــســـت یـــا مـــی گــلــرنــگ در قــدح
          یــا روی تــسـت یـا گـل خـود روی بـرطـبـق
          مه  را بهیچ وجه نگویم که مثل تست
          بـــا جـــبـــهـــهٔ پــرآبــلــه و روی پــر بــهــق
          دانــی کـه چـیـسـت قـطـره بـاران نـوبـهـار
          ابـــر از حـــیـــای دیـــدهٔ مـــا مـــی‌کـــنـــد عـــرق
          من بعد ازین دیار به کشتی گذر کنند
          مــارا گــر آب دیــده بــمــانــد بــریـن نـسـق
          پـیـوسـتـه بـیتو مردم بحرین چشم من
          در بــــاب آب دیــــده روان مـــی‌کـــنـــد ســـبـــق
          خـواجـو خـرد کـه واضـع قانون حکمتست
          در پــیــش مــنــطــق تــو نـیـارد زدن نـطـق
         

غزل شمارهٔ ۵۷۷         
          چـو حـرفـی بخوانی ز طومار عشق
          شود منکشف بر تو اسرار عشق
          بـیـار آب حسرت که جز سیم اشک
          روان نــیــســت نــقـدی بـبـازار عـشـق
          نــشــانــم ز کــنـج صـوامـع مـجـوی
          کـه شـد مـنـزلـم کـوی خـمار عشق
          تــلــف گــشــت عــمــرم در ایــام مـهـر
          بــدل گــشــت دلـقـم بـه زنـار عـشـق
          بـیـا تـا چـو بـلبل بهنگام صبح
          بــنــالــیــم بــر طـرف گـلـزار عـشـق
          کـسـانـی کـه روزی نـگـشـتـند اسیر
          چـــه دانـــنـــد حـــال گـــرفــتــار عــشــق
          بــــخــــوانــــی ســـواد ســـویـــدای دل
          اگــر بــرتـو خـوانـنـد طـومـار عـشـق
          مــکــن عــیــب خــواجــو کـه اربـاب عـقـل
          نــبــاشــنــد واقــف بــر اطــوار عـشـق
         

غزل شمارهٔ ۵۷۸         
          طـــفــل بــود در نــظــر پــیــر عــشــق
          هــرکــه نــگــردد ســپــر تــیــر عـشـق
          دل چـــه بــود مــخــزن اســرار شــوق
          جان که بود شارح تفسیر عشق
          هـــر کـــه نـــدارد خـــبــری از ســمــاع
          کــــی شـــنـــود زمـــزمـــهٔ زیـــر عـــشـــق
          دم بــــدم از گـــوشـــهٔ مـــیـــدان جـــان
          مــی‌شــنــوم نــعــرهٔ تــکــبــیــر عـشـق
          دایـــهٔ فـــطـــرت مـــگـــر آمـــیـــخـــتــســت
          خـون مـن سـوخـتـه بـا شـیـر عـشـق
          تــیــغ مـکـش بـر سـر مـقـتـول مـهـر
          دام مــنــه بــر ره نــخــجــیــر عــشــق
          تــرک خــرد گــیــر کــه تــدبـیـرعـقـل
          عـــیـــن جـــنـــونــســت بــتــقــریــر عــشــق
          دســــت مــــن و ســــلــــســـلـــهٔ زلـــف یـــار
          پـــای مـــن و حـــلـــقــهٔ زنــجــیــر عــشــق
          ســــالـــک مـــجـــذوب دلـــم در ســـلـــوک
          از نــــظــــر تــــربــــیـــت پـــیـــر عـــشـــق
          نــرگــس جــادوی تــو دیــدن بــخـواب
          فـتـنـه بـود خـاصـه بـتـعـبیر عشق
          آب زر از چــــهــــرهٔ خــــواجــــو بـــرفـــت
          از چـــه ز خـــاصـــیـــت اکـــســیــر عــشــق
         

غزل شمارهٔ ۵۷۹         
          بـــاز بـــرافـــراخـــتـــیـــم رایـــت ســلــطــان عــشــق
          بــار دگــر تــاخــتــیــم بــر ســر مــیــدان عــشـق
          مـــلـــک جـــهـــان کــرده‌ایــم وقــف ســر کــوی یــار
          گـــوی دل افـــکـــنـــده‌ایـــم در خـــم چـــوگــان عــشــق
          از ســـرمـــســـتـــی کـــشـــیـــم گـــرده رهــبــان دیــر
          بـــر درهـــســـتـــی زنـــیــم نــوبــت ســلــطــان عــشــق
          جـان چـه بـود تـا کـنـیـم در ره عـشـقـش نـثار
          پــای مــلــخ چــون بــریــم نــزد ســلـیـمـان عـشـق
          عـــقـــل دریـــن دیـــر کـــیــســت مــســت شــراب الــســت
          روح در ایــن بــاغ چـیـسـت بـلـبـل بـسـتـان عـشـق
          جـــان کـــه بـــود تـــشــنــه‌ئــی بــرلــب آب حــیــات
          دل چـــه بــود حــلــقــه‌ئــی بــر در زنــدان عــشــق
          ســر نــکــشــد از کـمـنـد بـسـتـهٔ زنـجـیـر مـهـر
          بــاز نـگـردد بـه تـیـر خـسـتـهٔ پـیـکـان عـشـق
          سـیـر نـگـردد بـه بـحـر تـشـنـهٔ دریـای وصـل
          روی نـــتـــابـــد ز ســـیـــل غـــرقـــهٔ طـــوفـــان عــشــق
          چــون بــقــیــامــت بــرم حــســرت رخــســار دوســت
          بـــر دمـــد از خـــاک مـــن لـــالـــهٔ نـــعـــمــان عــشــق
          صــــد ره اگــــر دســــت مــــرگ چــــاک زنــــد دامــــنـــم
          بـــار دگـــر بـــر زنـــم ســـر ز گـــریـــبـــان عـــشـــق
          کــــی بــــنــــهــــایــــت رســــد راهــــروانــــرا ســـلـــوک
          زانــــکــــه نــــدارد کــــنـــار راه بـــیـــابـــان عـــشـــق
          مــرغ ســحــرخــوان دل نــعــره بــرآرد ز شــوق
          چــون بــمــشــامــش رســد بــوی گــلــسـتـان عـشـق
          گر چو قلم تیغ تیز بر سر خواجو نهند
          ســر نــتــوانــد کــشــیــد از خــط فــرمـان عـشـق
         

غزل شمارهٔ ۵۸۰         
          ســری بــالــعــیــس اصـحـابـی ولـی فـی الـعـیـس مـعـشـوق
          الـــــا یـــــا راهـــــب الـــــدیـــــر فـــــهـــــل مـــــرت بـــــک الــــنــــوق
          فـــتـــاده نـــاقـــه در غـــرقـــاب از آب چـــشـــم مــهــجــوران
          وفـــوق الـــنـــوق خـــیـــمـــات و فـــی الــخــیــمــات مــعــشــوق
          سزد گردست گیریدم که کار از دست بیرون شد
          اخـــــلـــــائـــــی اغـــــیـــــثـــــونـــــی وثــــوب الــــصــــبــــر مــــمــــزوق
          مـــقـــیـــم از گـــلـــشـــن طـــبــعــم نــســیــم شــوق مــی‌آیــد
          ومــــن راســــی الــــی رجــــلــــی حـــدیـــث الـــعـــشـــق مـــنـــمـــوق
          کــــجــــا از روضـــهٔ رضـــوان چـــنـــان حـــوری بـــرون آیـــد
          لــطــیــف الــکــشــح مــمــســوخ مــن الــفــردوس مــســروق
          بـــکـــام دشـــمـــنـــم بـــی او و او بـــا دشــمــنــم هــمــدم
          نــــصــــیــــبــــی مــــنــــه هــــجــــران و غـــیـــری مـــنـــه مـــرزوق
          خــوشــا بــا دوســتــان خــواجــو شـراب وصـل نـوشـیـدن
          و بـــالـــطـــالـــســـات والـــکـــاســات مــصــبــوح و مــغــبــوق
         

غزل شمارهٔ ۵۸۱         
          ای ســـرو خـــرامـــنـــدهٔ بـــســـتـــان حـــقـــایــق
          آزاد شـــو از ســـبـــزهٔ ایـــن ســـبـــز حــدائــق
          بـــرگـــلــبــن ایــجــاد تــوئــی غــنــچــهٔ خــنــدان
          در گـــلـــشـــن ابــداع تــوئــی بــرگ شــقــائــق
          مــنــزلــگــه انــس تــو ســراپــردهٔ قـدسـسـت
          تـا چـنـد شـوی سـاکـن ایـن تـیـره مـضائق
          بــیـرون نـرود راه تـو بـی‌تـرک مـقـاصـد
          حـاصـل نـشـود کـام تـو بـی قـطـع عـلـائـق
          رخـــش امــل از عــرصــهٔ تــقــلــیــد بــرون ران
          تــا خــیــمــه زنــی بــر ســر مــیـدان حـقـائـق
          در کــوکـبـه‌ات خـیـل وحـشـم چـیـسـت مـخـائـل
          در راه تـو خـرگـاه و خـیـم چـیـسـت عـوائق
          چـون کـعبهٔ خلقت بوجود تو شرف یافت
          بــایــد کــه شــوی قــبــلــهٔ حــاجــات خـلـائـق
          آنــکــس کــه گــدای در مــیــخــانــهٔ عــشـقـسـت
          بــرخــسـرو عـقـلـسـت بـصـد مـرتـبـه فـائـق
          خواجو بسحر سرمکش از مرغ صراحی
          زیــرا کــه بــشـبـگـیـر بـود بـلـبـلـه لـائـق