غزل شمارهٔ ۵۵۷

غزل شمارهٔ ۵۵۷         
          آنــکــه جــز نــام نــیــابــنــد نــشــان از دهــنــش
          بـر زبـان کـی گـذرد نـام یـکـی هـمچو منش
          راسـتـی را کـه شـنـیـدست بدینسان سروی
          کــه دمــد ســنــبــل سـیـراب ز بـرگ سـمـنـش
          هـــرکـــه در چـــیـــن ســـر زلـــف بـــتـــان آویـــزد
          آســتــیــن پــر شــود از نـافـهٔ مـشـک خـتـنـش
          گـر چـه از مـصـر دهـد آگـهـی انـفـاس نـسـیم
          بـوی یـوسـف نـتـوان یـافـت جـز از پـیـرهنش
          هــر غــریــبــی کــه مــقـیـم در مـه رویـان شـد
          تـــا در مـــرگ کـــجـــا یــاد بــود از وطــنــش
          کـشـتـهٔ عـشـق چـو از خـاک لـحـد بـرخـیـزد
          چـو نـکـوتـر نـگری تر بود از خون کفنش
          من نه آنم که بتیغ از تو بگردانم روی
          شــمــع دلـسـوخـتـه نـبـود غـم گـردن زدنـش
          دوش خـواجـو سـخـنـی از لـب لـعـلـت می‌گفت
          بـچـکـیـد آب حـیـات از لـب و تـرشد سخنش
         

غزل شمارهٔ ۵۵۸         
          حــــســــد از هــــیــــچ نــــدارم مــــگـــر از پـــیـــرهـــنـــش
          که جز او کیست که برخورد ز سیمین بدنش
          مـــی لـــعـــل ار چـــه لـــطــیــفــســت در آن جــام عــقــیــق
          آن نــــدارد ز لــــطــــافـــت کـــه در آن جـــامـــه تـــنـــش
          گـــــر در آئـــــیـــــنـــــه در آن صـــــورت زیـــــبــــا نــــگــــرد
          بـــو کـــه مـــعـــلـــوم شـــود صـــورت احــوال مــنــش
          بــــوی پــــیــــراهـــن یـــوســـف ز صـــبـــا مـــی‌شـــنـــوم
          یــــا ز بــــســــتــــان ارم نــــفــــحـــهٔ بـــوی ســـمـــنـــش
          بــــاغـــبـــان گـــر بـــه گـــلـــســـتـــان نـــگـــذارد مـــا را
          حـــــبـــــذانـــــکـــــهـــــت انـــــفـــــاس نـــــســـــیــــم چــــمــــنــــش
          نـــتـــوانــد کــه شــود بــلــبــل بــیــچــاره خــمــوش
          چـــو نـــســیــم ســحــری بــر خــورد از نــســتــرنــش
          دهــــــــن تــــــــنــــــــگ ورا وصــــــــف نــــــــمــــــــی‌آرم کـــــــرد
          زانـــکـــه دانـــم کــه نــگــنــجــد ســخــنــی در دهــنــش
          بــســکــه در چــنــگ فــراق تــو چــو نــی مــی‌نـالـم
          هــیــچــکــس نــیــســت کــه یــکــبــار بــگـویـد مـزنـش
          خــواجــو از چــشــمـهٔ نـوش تـو چـو رانـد سـخـنـی
          مــــی‌چــــکــــد هــــر نــــفـــســـی آب حـــیـــات از ســـخـــنـــش
         

غزل شمارهٔ ۵۵۹         
          تــرک خــنــجــرکــش لــشــکــرشــکــن تــرلــک پـوش
          بـــت خـــورشـــیـــد بــنــاگــوش و مــه دردی نــوش
          غــمــزه‌اش قــرچــی و یــاقــوت خــمـوشـش جـانـدار
          ابـــرویـــش حـــاجـــب و هـــنـــدوی ســـیـــاهــش چــاوش
          عـــــنـــــبـــــرش خـــــادم آن ســـــنـــــبـــــل هـــــنــــدوی دراز
          لــــلــــاش بــــنــــدهٔ آن حــــقــــهٔ یــــاقــــوت خــــمـــوش
          شــبــه‌اش غــالــیــه آســا و شــبــش غــالــیــه سـا
          عــنــبــرش غــالـیـه بـوی و قـمـرش غـالـیـه پـوش
          مـــغـــلـــی قـــنـــد ز چــنــبــر صــفــتــش قــلــب شــکــن
          حــبــشــی کــاکــل عــنــبــر شــکــنــش مــشــک فـروش
          گــر نـهـاده کـلـه از مـسـتـی و بـگـشـوده قـبـا
          جــام مــی بــر کــف و مـرغـول مـسـلـسـل بـر دوش
          ریــخــتــه ز آب دو چــشــمــم مــی گــلــگـون در جـام
          کــــرده از گــــفــــتــــهٔ مــــن لــــل لــــالـــا در گـــوش
          بـسـتـه بـرکـوه کـمرکش کمر از مشکین موی
          بـشـکـر خـنـده شـکـر ریـخـتـه از چـشمهٔ نوش
          از در خـــیــمــه بــرون آمــد و ســاغــر پــر کــرد
          کــایــن بــروی مــن مــه روی پـریـچـهـره بـنـوش
          چــون بــنــوشــیـدم از آن بـادهٔ نـوشـیـن قـدحـی
          لـعـل شـکـر شـکـنـش بـانـگ بـرآورد کـه نوش
          گـــفـــتـــم ای خـــســـرو خـــوبـــان خـــتــا خــواجــو را
          تـــرکـــتـــاز نـــظـــرت بـــرد بــیــغــمــا دل و هــوش
          شــحــنــهٔ غــمــزهٔ زوبــیـن شـکـنـش گـفـت کـه هـی
          برو ای بیهده گوی این چه خروشست خموش
         

غزل شمارهٔ ۵۶۰         
          ای شـــب زلـــفـــت غــالــیــه ســا وی مــه رویــت غــالــیــه پــوش
          نـرگـس مـسـتـت بـاده پـرسـت لـعـل خـموشت باده فروش
          نــافــهٔ مــشــک از گــل بــگــشــا بــدر مــنــیــر از شـب بـنـمـا
          مــشــک ســیــه بــرمــاه مــســا سـنـبـل تـر بـرلـالـه مـپـوش
          لـــعـــل لـــبـــســـت آن یـــا مـــی نــاب بــادهٔ لــعــل از لــعــل مــذاب
          شــکــر تــنــک یــا تــنــک شــکــر آب حــیـات از چـشـمـهٔ نـوش
          شمع چگل شد باده گسار شمسهٔ گردون مشعله دار
          مــاه مــغــنــی گــو بــســرای مــرغ صــراحــی گــو بــخـروش
          بــاده گــســاران مــسـت شـراب جـمـع رفـیـقـان مـسـت و خـراب
          بـر بـت سـاقـی داشـته چشم بر مه مطرب داشته گوش
          مـطـرب مـجـلـسـه نـغـمـه سـرای شـاهـد مستان جلوه نمای
          گـر شـنـوم کـه صبر و قرار ور نگرم کو طاقت و هوش
          پـیـر مـغـان در مـیـکـده دوش گـفـت چو خواجو رفت ز هوش
          گـو مـی نـوشـیـن بـیـش مـنـوش تـا نـبـرنـدش دوش بدوش
         

غزل شمارهٔ ۵۶۱         
          ای شــبــت غــالــیــه آســا و مــهــت غــالــیــه پـوش
          خـــط ریـــحــان تــو پــیــرایــهٔ یــاقــوت خــمــوش
          روی زیـــــبــــای تــــرا بــــدر مــــنــــیــــر آیــــنــــه دار
          حـلـقـهٔ گـوش تـرا شـاه فـلـک حـلـقـه بـگوش
          دلــم از نـاوک چـشـم تـو سـراسـر هـمـه نـیـش
          لــیــک جــام لــب لــعــل تــو لــبــالــب هــمــه نـوش
          چـشـم مـخـمـور تـو خـونـریـز ولیکن خونخوار
          لــعــل مــیــگــون تــو در پــاش ولــیـکـن در پـوش
          ز ابروی شوخ تو پیوسته همین دارم چشم
          کـــه دل ریـــش مـــرا یـــک ســـر مـــو دارد گــوش
          گر  کنم چشم برفتار تو کو صبر و قرار
          ور کـنـم گـوش بـگفتار تو کو طاقت و هوش
          دوش یـا رب چـه شـبـی بـود چـنـان تیره ولیک
          بـــدرازی شـــب زلـــف تـــو بـــگـــذشـــتــه ز دوش
          مــی‌خــراشــد جــگــرم گــورک بــربــط بــخــراش
          مــی‌خــروشــد دل مــن گــومــه مــطــرب بــخــروش
          تـــــا لـــــب گــــور لــــب مــــا و لــــب جــــام شــــراب
          تــــا در مــــرگ ســــر مــــا و در بــــاده فـــروش
          جــان خــواجــو بــبــر و نــقــل حــریــفـان بـسـتـان
          جـام صـافـی بـخـر و جـامـهٔ صـوفـی بـفـروش
         

غزل شمارهٔ ۵۶۲         
          ای دو چشم خوش پر خواب تو درخوابی خوش
          وی دو زلـــف کـــژ پـــر تـــاب تـــو درتـــابـــی خــوش
          خــفــتــه چــون چـشـم تـو در هـرطـرفـی بـیـمـاری
          وانـــگـــه از قـــنــد تــو درحــســرت جــلــابــی خــوش
          هــــمــــچــــو زلــــف ســــیــــه و روی جــــهــــان افـــروزت
          نـــتـــوان دیـــد شـــبــی تــیــره و مــهــتــابــی خــوش
          نــرگــســت فــتـنـهٔ هـر گـوشـه نـشـیـنـسـت مـقـیـم
          خـوابـگـه سـاخـتـه بـر گـوشـهٔ مـحـرابـی خوش
          تــا بــرفــت از نــظــرم چــشـم خـوش پـرخـوابـت
          در شـــب هــجــر نــکــردم نــفــســی خــوابــی خــوش
          بجز  از مردم چشمم که بخونم تشنه‌ست
          بــیــتــو بــرلــب نــچــکــانــدســت کـسـم آبـی خـوش
          گـوش کـن شـرح شـرف نـامـهٔ مـهـر از خـواجو
          زانــکــه بــاشــد صــفــت مــهــر رخـت بـابـی خـوش
         

غزل شمارهٔ ۵۶۳         
          ای حــلــقــه زده افــعــی مــشـکـیـن تـو بـر دوش
          وی خـنـده زده شـکـر شـیـریـن تو بر نوش
          از کـوه نـتـابـد چـو تـو خـورشـیـد کـمـربـنـد
          وز بـاغ نـخیزد چو تو شمشاد قبا پوش
          چـــون دوش شـــبـــی تـــیــره نــدیــدم بــدرازی
          الــــا شــــب زلــــفــــت کــــه زیــــادت بـــود از دوش
          مــــانــــدســــت مــــرا حــــســــرت دیـــدار تـــو در دل
          کــردســت دلـم حـلـقـهٔ گـیـسـوی تـو در گـوش
          دارم ز تــو دلــبــســتــگـی و مـهـر و وفـا چـشـم
          لــیــکــن چــکــنــم گــر تـو نـداری دل مـن گـوش
          خـامـوش کـه چـون گـل بـشـکـر خـنـده در آید
          بــا بــلــبــل بــیـدل نـتـوان گـفـت کـه خـامـوش
          زان داروی بـــیـــهـــوشـــی اگـــر صـــبــح تــوانــی
          در ده قـــدحـــی تــا ز حــریــفــان بــبــرد هــوش
          تــخــفــیــف کــن از دور مــن ســوخــتــه جــامــی
          کـاتـش چـو زیـادت شـود از سـر برود جوش
          خــــواجــــو اگــــرت دســــت دهــــد دولــــت وصــــلــــش
          زنهار مگو با کس و بر می‌خور و می‌پوش
         

غزل شمارهٔ ۵۶۴         
          سـخـنـی گـفـتـم و صـد قول خطا کردم گوش
          قـدحـی خـوردم و صـد نـیش جفا کردم نوش
          من همان لحظه که بر طلعتش افکندم چشم
          گــفــتــم ایـن فـتـنـه نـدارد دل مـسـکـیـنـان گـوش
          چــون نـنـالـم کـه چـو از پـرده بـرون آیـد گـل
          نــتــوانــد کــه شــود بـلـبـل بـیـچـاره خـمـوش
          با چنین شرطه ازین ورطه برون نتوان شد
          خــاصــه کــشــتــی خــلــل آورده و دریــا در جـوش
          آخــر ای بـاده پـرسـتـان ره مـیـخـانـه کـجـاسـت
          تـــا کـــنــم دلــق مــرقــع گــروه بــاده فــروش
          یـــا رب آن مــی ز کــجــا بــود کــه دوش آوردنــد
          کــه چــنــان مــســت بــبــردنــد مــرا دوش بـدوش
          چـون کـشـم بـار فراق تو بدین طاقت وصبر
          چـون دهـم شـرح جـفای تو بدین دانش و هوش
          حــــلــــقــــهٔ زلــــف رســــن تــــاب گــــرهــــگــــیــــر تـــرا
          شـد دل خـسـتـه سـرگـشـتـهٔ مـن حـلـقـه بگوش
          اگــــرت پــــیــــرهـــن صـــبـــر قـــبـــا شـــد خـــواجـــو
          دامـــــن یــــار بــــدســــت آر و ز اغــــیــــار بــــپــــوش