غزل شمارهٔ ۷۱

غزل شمارهٔ ۷۱         
          ایــن بـاد کـدامـسـت کـه از کـوی شـمـا خـاسـت
          وین مرغ چه نامست که از سوی سبا خاست
          بــــاد ســــحــــری نــــکــــهـــت مـــشـــک خـــتـــن آورد
          یــا بــوئــی از آن ســلـسـلـه غـالـیـه‌سـا خـاسـت
          گــوئــی مــگــر انــفــاس روان‌بــخــش بـهـشـتـسـت
          ایــن بــوی دلــاویــز کــه از بــاد صــبــا خـاسـت
          بـــرخـــاســـتــه بــودی و دل غــمــزده مــی‌گــفــت
          یــا رب کــه قــیــامــت ز قــیــام تـو چـرا خـاسـت
          بــنــشــیــن نــفـسـی بـو کـه بـلـا را بـنـشـانـی
          زان رو کـه ز بـالـای تو پیوسته بلا خاست
          شـــور از دل یـــکـــتـــای مـــن خـــســـتــه بــرآورد
          هـــر فـــتــنــه و آشــوب کــز آن زلــف دوتــا خــاســت
          ایــن شــمــع فــروزنــده ز ایــوان کــه افـروخـت
          ویــن فــتــنــه نــو خــاســتـه آیـا ز کـجـا خـاسـت
          از پـــرده بـــرون شـــد دل پــرخــون مــن آنــدم
          کــز پــرده‌ســرا زمــزمـهٔ پـرده‌سـرا خـاسـت
          خـواجـو بـه جـز از بـنـدگـی حـضـرت سـلـطان
          کــاری نــشــنــیــدیــم کــه از دســت گــدا خـاسـت
         

غزل شمارهٔ ۷۲         
          ایـکـه از بـاغ رسـالـت چـو تـو شمشاد نخاست
          کــــار اســــلــــام ز بــــالــــای بــــلــــنـــدت بـــالـــاســـت
          شــکــل گــیــســوی و دهـان تـو بـصـورت حـامـیـم
          حــرف مــنــشــور جــلــال تــو بــمــعــنــی طــاهــاســت
          شــب کــه داغ خــط هــنـدوی تـو دارد چـو بـلـال
          دلـــش از طـــره عـــنـــبـــرشـــکـــنــت پــر ســود اســت
          زمـــزم از خـــجـــلـــت الـــفـــاظ تــو غــرق عــرقــســت
          مــروه از پــرتــو انــوار تــو در عــیــن صــفــاسـت
          هــر کــه او مــشــتــریـت گـشـت زهـی طـالـع سـعـد
          وانـک در مـهـر تـو چـون مـاه بـیـفـزود بـکـاست
          پـــیـــش آن ســـنـــبـــل مـــشـــکـــیـــن عـــبـــیــر افــشــانــت
          ســخــن نــافــهٔ تــاتــار نــگــویــم کــه خــطـاسـت
          در شـــب قــدر خــرد بــا خــم گــیــســویــت گــفــت
          «ایـــکـــه از هـــر ســر مــوی تــو دلــی انــدرو اســت
          از تـــو مـــوئـــی بـــجـــهـــانــی نــتــوان دادن از آنــک
          «یـک سـر موی ترا هردو جهان نیم بهاست »
          قـــطـــره‌ئـــی بـــخـــش ز دریـــای شـــفــاعــت مــا را
          کــاب ســرچــشــمــهٔ مــهــرت ســخـن دلـکـش مـاسـت
          در تــو بـسـتـیـم بـیـک مـوی دل از هـر دو جـهـان
          کـه بـیـک مـوی تـو کـار دو جـهـان گردد راست
          مـــــکـــــن از خـــــاک درخــــویــــش جــــدا خــــواجــــو را
          که بود خاک ره آنکس که ز کوی تو جداست
         

غزل شمارهٔ ۷۳         
          ایـن بـوی بـهـارسـت کـه از صـحن چمن خاست
          یــا نــکــهــت مــشــکــســت کــز آهــوی خـتـن خـاسـت
          انـــفــاس بــهــشــتــســت کــه آیــد بــه مــشــامــم
          یــا بــوی اویــسـسـت کـه از سـوی قـرن خـاسـت
          ایــن ســرو کــدامــســت کــه در بـاغ روان شـد
          ویـن مـرغ چـه نـامـست که از طرف چمن خاست
          بــشــنــو ســخــنــی راســت کــه امــروز در آفــاق
          هر فتنه که هست از قد آن سیم بدن خاست
          ســـــودای دل ســـــوخـــــتـــــهٔ لـــــالــــه ســــیــــراب
          در فــصـل بـهـار از دم مـشـکـیـن سـمـن خـاسـت
          تــــا چــــیــــن ســــر زلــــف بـــتـــان شـــد وطـــن دل
          عــــزم ســــفــــرش از گــــذر حــــب وطــــن خــــاســـت
          آن فــتــنــه کــه چــون آهــوی وحـشـی رمـد از مـن
          گـــوئـــی ز پـــی صــیــد دل خــســتــهٔ مــن خــاســت
          هــر چــنــد کــه در شــهــر دل تــنـگ فـراخـسـت
          دل تــــنــــگـــیـــم از دوری آن تـــنـــگ دهـــن خـــاســـت
          عـــهـــدیـــســـت کــه آشــفــتــگــی خــاطــر خــواجــو
          از زلـــف ســـراســـیـــمـــهٔ آن عـــهـــدشـــکـــن خــاســت
         

غزل شمارهٔ ۷۴         
          گــر نــه مــرغ چــمــن از هــمــنـفـس خـویـش جـداسـت
          هــمـچـو مـن خـسـتـه و نـالـنـده و دل ریـش چـراسـت
          آن چـه فـتـنـه‌سـت کـه در حـلـقـه رنـدان بنشست
          وین چه شورست که از مجلس مستان برخاست
          گــر از آن ســنــبــل گــلــبــوی ســمـن فـرسـا نـیـسـت
          چـیـسـت ایـن بـوی دلـاویـز کـه بـا بـاد صـبـاسـت
          تــــا بـــرفـــتـــی نـــشـــدی از دل تـــنـــگـــم بـــیـــرون
          گـر چـه تـحـقـیق ندانم که مقام تو کجاست
          شـــــادی وصـــــل نـــــبــــایــــد مــــن دلــــســــوخــــتــــه را
          اگــــرش ایــــن هــــمــــه انــــدوه جــــدائــــی ز قــــفـــاســـت
          بـــوصــال تــو کــه گــر کــوه تــحــمــل بــکــنــد
          ایــن هـمـه بـار فـراق تـو کـه بـرخـاطـر مـاسـت
          مــحــمــل آن بــه کـه ازیـن مـرحـلـه بـیـرون نـبـرم
          کــــه ره بــــادیــــه از خــــون دلــــم نــــاپــــیــــداســـت
          بـــه رضـــا از ســـر کـــوی تـــو نـــرفــتــم لــیــکــن
          ره تـسـلـیـم گـرفـتـم چـو بـدیـدم کـه قـضاست
          چـه بـود گـر بـه نـمـی نـامـه دلـم تـازه کـنـی
          چـه شـود گـر بـه خـمی خامه کنی کارم راست
          گـــر دهـــد بـــاد صـــبـــا مـــژدهٔ وصـــلـــت خــواجــو
          مـــشـــنــو کــان هــمــه چــون درنــگــری بــاد هــواســت
         

غزل شمارهٔ ۷۵         
          دلـــبـــرا ســـنـــبــل هــنــدوی تــو در تــاب چــراســت
          زیـن صـفت نرگس سیراب تو بیخواب چراست
          چـشـم جـادوی تـو کـز بـادهٔ سـحـرسـت خراب
          روز و شــب مــعــتــکــف گــوشــه مـحـراب چـراسـت
          نـرگـس مـسـت تـو چـون فـتـنـه ازو بـیـدارسـت
          هـمـچـو بـخـت مـن دل سوخته در خواب چراست
          مـــــگـــــر از خـــــط ســـــیـــــاه تــــو غــــبــــاری دارد
          ورنــه هــنــدوی رســن بــاز تــو در تـاب چـراسـت
          جــزع خــون‌خــوار تــو گــر خــون دلــم مــی‌ریـزد
          مــــردم دیــــدهٔ مــــن غــــرقــــهٔ خــــونــــاب چـــراســـت
          از درم گـر تـو بـر آنـی کـه بـرانـی سـهـلـست
          این همه جور تو با خواجو ازین باب چراست
         

غزل شمارهٔ ۷۶         
          کــــار مــــا بــــی قــــد زیــــبــــات نــــمــــی آیـــد راســـت
          راســتــی را چــه بــلــائـیـسـت کـه کـارت بـالـاسـت
          چــون قــد ســرو خــرام تــو بــگــویــم سـخـنـی
          در چـــمـــن ســـرو بــبــالــای تــو مــی‌مــانــد راســت
          بـــخــطــا مــشــک خــتــن لــاف زد از خــوش‌بــوئــی
          بـا سـر زلـف تو پیداست که اصلش ز ختاست
          زیــر هــر مــوی چــو زنــجـیـر تـو دیـوانـه دلـیـسـت
          روی بــنــمــای کــه چــنــدیــن دل خــلـقـت ز قـفـاسـت
          بــا تــو یــکــتــاسـت هـنـوز ایـن دل شـوریـدهٔ مـن
          چــون ســر زلــف کــژت قــامــتــم ار زانــک دوتــاســت
          رســـم بــاشــد کــه بــانــگــشــت نــمــایــنــد هــلــال
          ابــرویــت چــون مــه نــوزان ســبـب انـگـشـت‌نـمـاسـت
          نــرگــس جــادوی مــســت تــو بــهــنــگـام صـبـوح
          فتنه‌ئی بود که از خواب صبوحی برخاست
          مــتــحــیــر نــه در آن شــکــل و شــمـایـل شـده‌ام
          حـــیـــرتـــم در قـــلـــم قـــدرت بـــیـــچـــون خـــداســت
          بـــحـــقـــیـــقـــت نـــه مـــجـــازســـت بــمــعــنــی دیــدن
          صــورتــی را کــه درو نــور حــقــیــقـت پـیـداسـت
          نــبــود شــرط مــحــبــت کــه بــنــالــنـد از دوسـت
          زانــک هــر درد کــه از دوســت بــود عــیــن دواســت
          خــواجــو ار زانــک تــرا مــنــصــب لــالــائــی نـیـسـت
          زادهٔ طــــــبــــــع تــــــرا لــــــل لـــــالـــــا لـــــالـــــاســـــت
         

غزل شمارهٔ ۷۷         
          بــا مــنــت کــیـنـه و بـا جـمـلـه صـفـاسـت
          ایــــنــــهــــم از طـــالـــع شـــوریـــدهٔ مـــاســـت
          راســـــتـــــی را صـــــنـــــمـــــا بــــی قــــد تــــو
          کــــــار مــــــا هــــــیــــــچ نــــــمـــــی‌آیـــــد راســـــت
          هـــر گـــیـــاهـــی کـــه بـــرویـــد پـــس ازیــن
          از ســــر تــــربــــت مــــا مــــهــــر گــــیــــاســــت
          مــــــــی کــــــــشــــــــم درد بــــــــامــــــــیـــــــد دوا
          گــــر چــــه درد از قــــبــــلــــت عـــیـــن دواســـت
          ایــن چــه بــویــســت کــه نــاگـه بـدمـیـد
          ویـن چـه فـتـنه ست که دیگر برخاست
          بـــــــاز از نـــــــالــــــهٔ مــــــرغــــــان ســــــحــــــر
          صــبــحــدم صــحــن چــمــن پــر غـوغـاسـت
          گــــر چــــه در پــــرورش نــــطــــفــــهٔ خـــاک
          بـــــوی زلـــــفـــــت مـــــدد بـــــاد صـــــبــــاســــت
          خــــیــــز کــــز نــــکــــهــــت انـــفـــاس نـــســـیـــم
          هـــر ســـحـــر پـــیـــرهـــن غــنــچــه قــبــاســت
          گر نه خواجوست که دور از رخ تست
          زلــــف هــــنــــدوی تــــو آشــــفــــتــــه چـــراســـت
         

غزل شمارهٔ ۷۸         
          با تو نقشی که در تصور ماست
          بـــــه زبـــــان قــــلــــم نــــیــــایــــد راســــت
          حــاجــت مــا تــوئـی چـرا کـه ز دوسـت
          حـاجـتـی بـه ز دوسـت نـتـوان خواست
          مــــــاه تــــــا آفـــــتـــــاب روی تـــــو دیـــــد
          اثـــــر مـــــهـــــر در رخــــش پــــیــــداســــت
          ســـخـــن بـــاده بـــا لـــبـــت بــادســت
          صــفــت مــشـک بـاخـط تـو خـطـاسـت
          در چــــــمــــــن ذکــــــر نــــــارون مـــــی‌رفـــــت
          قــامــتــت گــفــت بــر کــشـیـدهٔ مـاسـت
          ســـــــرو آزاد پـــــــیــــــش بــــــالــــــایــــــت
          راســتــی را چــو بــنـدگـان بـر پـاسـت
          او چــــــو آزاد کـــــردهٔ قـــــد تـــــســـــت
          لـــاجـــرم دســـت او چـــنـــان بـــالـــاســت
          فـتـنـه بـنـشـان و یـک زمـان بـنـشـیـن
          کـــه قـــیــامــت ز قــامــتــت بــرخــاســت
          هــر کــه بــیــنــی بــجـان بـود قـائـم
          جـــان وامـــق چـــو بـــنـــگـــری عــذراســت
          از صــــبــــا بــــوی روح مــــی‌شــــنــــوم
          دم عــیــســی مــگــر نــســیــم صــبــاسـت
          عــمــر خــواجــو بــبــاد رفــت و رواســت
          زانــک بــی دوســت عــمــر بــاد هــواسـت
         

غزل شمارهٔ ۷۹         
          طـــائـــر طـــوریـــم و خـــاک آســـتــانــت طــور مــاســت
          پـــرتـــو نـــور تـــجـــلـــی در دل پـــر نــور مــاســت
          مــا بــه حــور و روضــهٔ رضـوان نـداریـم الـتـفـات
          زانـک مـجـلـس روضـهٔ رضوان و شاهد حور ماست
          عـــاقـــبــت غــیــبــت گــزیــنــد هــر کــه آیــد در نــظــر
          وانــک او غــایــب نــگــردد از نــظـر مـنـظـور مـاسـت
          پــیــش مــا هــر روز بــی او رسـتـخـیـزی دیـگـرسـت
          و آه دلـسـوز نـفـیـر و سـیـنـه نفخ صور ماست
          مــا بــدار الــمــلــک وحــدت کــوس شـاهـی مـی‌زنـیـم
          وین که بر زر می‌نویسد اشک ما منشور ماست
          کــرده‌ایــم از مــلــک هــسـتـی کـنـج عـزلـت اخـتـیـار
          ویـن دل ویـرانـه گـنـج و نـیـسـتـی گـنـجـور مـاست
          آنــــک دایــــم در خــــرابــــات فـــنـــا ســـاغـــر کـــشـــد
          در هـــوای چـــشـــم مـــســـت او دل مـــخـــمــور مــاســت
          تـــخــتــگــاه عــشــق مــا داریــم و از دار ایــمــنــیــم
          زانـــک دار از روی مـــعـــنـــی رایـــت مـــنـــصــور مــاســت
          تـا چـو خـواجـو عـالـم رنـدی مـسـخـر کـرده‌ایـم
          زلــف ســاقــی دسـتـگـیـر و جـام مـی دسـتـور مـاسـت
         

غزل شمارهٔ ۸۰         
          کــفــر ســر زلــف تــو ایـمـان مـاسـت
          درد غـــم عـــشــق تــو درمــان مــاســت
          مـجـلـس مـا بـی تـو ندارد فروغ
          زان که رخت شمع شبستان ماست
          ای کــه جــمـالـت ز بـهـشـت آیـتـیـسـت
          آیـــت ســودای تــو در شــان مــاســت
          تــا دل مــا در غــم چــوگــان تــوســت
          هـر دو جـهـان عـرصـهٔ مـیـدان مـاسـت
          زلــــف ســـیـــاه تـــو در آشـــفـــتـــگـــی
          صــورت ایــن حــال پــریــشــان مــاسـت
          چــون نــرســد دســت بــه لـعـل لـبـت
          خـــاک درت چـــشــمــهٔ حــیــوان مــاســت
          گـفـت خـیـال تـو که خواجو هنوز
          عـاشـق و سرگشته و حیران ماست