گزیدهٔ غزل ۲۳۲ : اگر نه جان عزیزی چرا دمی بی‌تو

گزیدهٔ غزل ۲۳۲         
          اگـر نـه جـان عـزیـزی چـرا دمـی بـی‌تـو
          به کام دل نفسی بر نمی‌توان آورد
          هـزار بـوسـه لـبـم زد زشـوق بر دهنم
          ازانــکــه نــم دهــان تــو بـر دهـان آورد
         

گزیدهٔ غزل ۲۳۳         
          دل دعـوی صـبا بری همی کرد
          چون روی تو دید تاب ناورد
         

گزیدهٔ غزل ۲۳۴         
          ای اجـل آن قـدری صـبـر کن امروز که من
          لذتی گیرم از آن زخم که بر جانم زد
         

گزیدهٔ غزل ۲۳۵         
          چـون عـاشـق صادق شدی ایمن منشین زانک
          شـمـشـیـر بـلـا بـر سـر مـردانـه نـسـازد
          سر تا به قدم جمله هنر دارد و خوبی
          عـیـبـش هـمـه آنـسـت کـه بـا بـنده نسازد
         

گزیدهٔ غزل ۲۳۶         
          بـدیـنـسـان کـز تب هجران تنم در زیر پیراهن
          همی سوزد عجب دارم که پیراهن نمی‌سوزد
          چــراغ مــن نـمـی‌سـوزد شـب ازدلـهـای سـرد مـن
          چــراغ خــانــهٔ هــمـت بـه هـم روشـن نـمـی‌سـوزد
          غـم خـسـرو هـخـی دانـی و نـادان مـی‌کـنی خود را
          مـرا ایـن کـشـت ورنـه طـعـنـهٔ دشـمـن نمی‌سوزد
         

گزیدهٔ غزل ۲۳۷         
          نــگـارا از مـن مـسـکـیـن چـه خـیـزد
          چـرا هـجـر تـو بـا مـا مـی‌ستیزد
          هــــمــــی خـــیـــزد ز زلـــفـــت نـــالـــهٔ دل
          چـــو آن آواز کـــز زنـــجـــیــر خــیــزد
          مپوشان روی را بگذار که شرم
          شـود گـل آب و در پـیـشـت بریزد
          چـو جـا در سـیـنـهٔ خسرو گرفتی
          درون او ز جـــان بـــیـــرون گـــریــزد
         

گزیدهٔ غزل ۲۳۸         
          سـرو در بـاغ اگـر هم‌چو تو موزون خیزد
          ای بـسـا نـالـه کـه از بـلـبـل مـفـتـون خـیـزد
          ســاکـنـان سـرکـوی تـو نـبـاشـنـد بـه هـوش
          کان زمینی است که از وی همه مجنون خیزد
         

گزیدهٔ غزل ۲۳۹         
          کجاست ساقی بیدار بخت و خواب آلود
          کـــه بــهــر دادن جــام شــراب بــرخــیــزد
          غـلـام نـرگـس مـسـتـم کـه بـامـداد پـگاه
          قــدح بــدســت گـرفـتـه زخـواب بـرخـیـزد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۰         
          بـر پـنـج روز نـیـکـویـی چـنـدیـن مناز و بد مکن
          تا چشم را بر هم‌زنی بینی که پایان در رسد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۱         
          خـرم آن لـحـظـه کـه مـشتاق به یاری برسد
          آرزومـــــنـــــد نـــــگــــاری بــــه نــــگــــاری بــــرســــد
          دیــده بــر روی چــو گــل بــنــدد نـبـود خـبـرش
          گــر چــه در دیــده ز نــوک مــژه خــاری بـرسـد
          لــــذت و صــــل نــــدانــــد مـــگـــر آن ســـوخـــتـــه‌ای
          کــه پـس از دوری بـسـیـار بـه یـاری بـرسـد
          قـــیـــمـــت گـــل نـــشـــنــاســد مــگــر آن مــرغ اســیــر
          که خزان دیده بود پس به بهاری برسد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۲         
          آتـش هـمـگـی گـلـسـت و ریحان
          آنرا که جز از خدا نترسد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۳         
          گـویـنـد بـگـسـلـد چو به غایت رسید عشق
          جـانـم گـسـسـت و عـشـق بـه غـایـت نـمی‌رسد
          گــمــره چــنــان شــدســت دلــم بــا دهـان تـو
          کـــس از کـــتـــاب صـــبـــر هـــدایـــت نـــمــی‌رســد
          به گذشت دوش زلف و رخت پیش چشم من
          مـاهـی گـذشـت و شـب بـه نـهـایـت نـمـی‌رسـد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۴         
          خطی که بر سمن آن گل عذار بنویسد
          بـنـفـشـهٔ نـسـخـهٔ آن بـربـهـار بـنـویـسـد
          نــســیـم بـاد صـبـا شـرح آن خـط ریـحـان
          بــه مـشـک بـر ورق لـالـه زار بـنـویـسـد
          ســـواد خـــط یـــاقــوت اگــر دهــنــد دســتــش
          بـــرآفـــتـــاب بـــه خـــط غـــبـــار بــنــویــســد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۵         
          از آن مـــــحـــــراب ابـــــرو یـــــاد کـــــردم
          نـمـازی چـنـد نـیـز از مـن قـضـا شد
          هـمـه گـل مـی‌دمـد از دیـده در چشم
          خـــــیـــــال روی او مــــا را بــــلــــا شــــد
          در آب دیده سر گردان چه ماندست
          مـــگـــر ســـنــگــیــن دل مــن آشــنــا شــد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۶         
          از یــاد تـو دل جـدا نـخـواهـد شـد
          وز بند تو جان رها نخواهد شد
          پـــیـــونـــد تــو از نــگــلــســم هــرگــز
          تـا جـامـهٔ جـان قـبـا نـخـواهـد شـد
          گــفـتـی کـه غـلـام مـن نـشـد خـسـرو
          هـم خـواهـد شد چرا نخواهد شد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۷         
          بر ما فتد ار تا بی زان رخ چه شوی رنجه
          مــــهــــتــــاب ز افــــتــــادن افــــگـــار نـــخـــواهـــد شـــد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۸         
          ســخــن مــی گــفــتــم از لــبــهــایــش در کــام زبــان گــم شـد
          گـــرفـــتـــم نـــاگـــهـــان نـــامــش حــدیــثــم در دهــان گــم شــد
          دل گــــم گــــشــــتــــه را درهـــر خـــم زلـــفـــش هـــمـــی جـــســـتـــم
          که ناگه چشم بد خویش سوی جان رفت و جان گم شد
          در مــــقــــصــــود بــــرعـــشـــاق مـــســـکـــیـــن بـــازکـــی گـــردد ؟
          چـــو در خـــاک در خـــوبـــان کـــلـــیـــد بـــخـــتـــشـــان گــم شــد
         

گزیدهٔ غزل ۲۴۹         
          الـا ای بـاد شـبـگـیـری بـه گـلـبـرگ بـنـا گـوشش
          مـجـنبان زلف زنجیرش که من دیوانه خواهم شد
          چـو دیـدم خـال و خـط آن پـری رو را بـدل گـفـتـم
          گرفتار او شوم در دام او زین دانه خواهم شد
         

گزیدهٔ غزل ۲۵۰         
          گـرنـه زنـجـیـر دل از طـرهٔ خـوبـان کـردنـد
          زلف لیلی ز چه رو سلسلهٔ مجنون شد؟
         

گزیدهٔ غزل ۲۵۱         
          دیشبش گفتم فلانی! زیرلب گفتا که «مرگ»!
          طـرفـه مـرگـی بـود این کز آب حیوان زاده شد