گزیدهٔ غزل ۱۶۵
مــــرگ فــــرهــــاد نــــه آن بـــود و هـــلـــاک شـــیـــریـــن
کـــه بـــرایـــشـــان زجـــدایـــی غـــم و درد افــزون رفــت
کشتن این بود که شیرین سوی فرهاد گذشت
مــردن آن بــود کــه لــیــلــی بـه سـر مـجـنـون رفـت
گزیدهٔ غزل ۱۶۶
بـــرگ زیـــرآمـــد و بـــرگ گـــل و گـــلــزار بــرفــت
ســـــرخ رویــــی رخ لــــالــــه وگــــلــــنــــار بــــرفــــت
سرو بشکفت و چمن سبز شد و نرگس خفت
گــوبــرو از بــر مــن ایــن هــمــه چـون یـار بـرفـت
نــــــزد مـــــن بـــــاد خـــــزان دوش غـــــبـــــار آلـــــوده
آمـــد وگـــفــت کــه ســرو تــو ز گــلــزار بــرفــت
خــواســتــم تــا بــروم در طــلــب رفــتــهٔ خــویـش
یــــادم آمــــد رخ او پــــای مــــن از کــــار بــــرفـــت
در دویـــد اشــک چــو بــازآمــد ز خــویــش نــدیــد
دل بـــیـــنـــداخـــت هــم انــدوه و خــونــبــار بــرفــت
خـون دل گـر چـه کـه بـسـیـار برفت اندک ماند
صـبـر هـر چـند که بود اندک و بسیار برفت
بـــــــــاد خـــــــــاری ز ره گــــــــل‌رخ مــــــــن مــــــــی‌آورد
جـــانـــم آویـــخـــت در آن خـــار و گـــرفــتــار بــرفــت
هـر چـه از عـقـل فـزون شـد هـمـه عـمـرم جوجو
انــدریــن غــارت غــم جــمـلـه بـه یـک بـار بـرفـت
گزیدهٔ غزل ۱۶۷
بـــرگ ریـــز آمـــد و بـــرگ گـــل و گــلــزار بــرفــت
ســــرخ روئـــی ز رخ لـــالـــه و گـــلـــنـــار بـــرفـــت
سرو بشکست و سمن زرد شد و نرگس خفت
گــو بـرو ایـن هـمـه چـون از بـر مـن یـار بـرفـت
نــــزد مــــن ، بــــاد خــــزان، دوش ، غــــبــــار آلـــوده
آمــد و گــفــت کــه ســر و تــو ز گـلـزار بـرفـت
خـــواســـتــم تــا روم انــدر طــلــب رفــتــهٔ خــویــش
یــــادم آمــــد رخ او ،پــــای مــــن از کــــار بـــرفـــت
خـون دل گـر چـه کـه بـسـیـار بـرفت اندک ماند
صـبـر هـر چـنـد که بود اندک و بسیار برفت
گزیدهٔ غزل ۱۶۸
من به نقد امروز با وصل بتانم در بهشت
زاهـــد بـــیـــچــاره در دل وعــده فــردا گــرفــت
گزیدهٔ غزل ۱۶۹
شــوق تــوأم بــاز گـریـبـان گـرفـت
اشـــــک دوان آمـــــد و دامـــــان گـــــرفــــت
ســـهـــل بـــود تــرک دو عــالــم ولــی
تــرک رخ وزلــف تــو نــتــوان گـرفـت
جان منی ! بی تو نفس چون زنم ؟
زانـکـه مرا بی تو دل از جان گرفت
هـر کـه چـنـیـن فرصتی از دست داد
بـس سـر انـگـشـت بـه دندان گرفت
عـــــارض او تـــــا بـــــدر آورد خـــــط
خـرده بـسـی بـرمـه تـابـان گـرفـت
خـــال تــو بــرلــعــل لــب دســت یــافــت
مــورچــه‌ای مــلــک ســیــلــمــان گــرفـت
دل طــــلــــب کـــعـــبـــهٔ روی تـــو کـــرد
حـــلـــقـــهٔ آن زلـــف پـــریـــشـــان گــرفــت
مــا و مــی و طــرف گــلــســتـان و یـار
بــاد صــبــا طــرف گـلـسـتـان گـرفـت
بــــی مـــه رخـــســـار و شـــب زلـــف او
خـاطـرم از شـمـع شـبـسـتـان گـرفت
گزیدهٔ غزل ۱۷۰
ساقی بیار می که چنان سوخت دل زعشق
کـز سـوز ایـن کـبـاب هـمـه خـانـه بـو گرفت
ای پــرده‌پـوش قـصـهٔ مـن بـگـذر از سـرم
کاین سرگذشت من همه بازار و کو گرفت
گزیدهٔ غزل ۱۷۱
مـــشـــکـــلـــســت آزاد بــودن دل کــه بــا دلــبــر نــشــســت
مــردنــســت از تــن جــدایــی دل کــه بــا جـان خـو گـرفـت
عقل بیرون شد زمن پرسیدمش کاین چیست ؟ گفت :
مــا کــه هــشــیــاریــم ! بــا دیــوانــه نـتـوان خـو گـرفـت
گزیدهٔ غزل ۱۷۲
هست صحرا چون کف دست و بر او لاله چو جام
خـوش کـف دسـتـی کـه چـنـدیـن جام صهبا برگرفت
گزیدهٔ غزل ۱۷۳
خــصـم بـسـی طـعـنـه زد دوسـت بـسـی پـنـد داد
چشم به سوی تو بود گوش بدیشان نرفت
گزیدهٔ غزل ۱۷۴
سـتـمـی کـز تو کشد مرد ستم نتوان گفت
نـام بـیداد تو جز لطف و کرم نتوان گفت
چـــون مـــنـــی بـــایـــد تــا بــاورش آیــد غــم مــن
تو که دیوانه و مستی بتو غم نتوان گفت
غـــازیـــی از پـــی دیـــن بـــرهــمــنــی را مــی‌کــشــت
گـفـت از بـهـر سـری تـرک صـنـم نـتوان گفت
گزیدهٔ غزل ۱۷۵
تر کن من دی سخن به ره می گفت
هــر کــه رویــش بــدیــد مـه مـی گـفـت
او هـــــمـــــی رفــــت وخــــلــــق در عــــقــــبــــش
وحــــده لــــا شــــرک لــــه مــــی گــــفـــت
دل خــــطــــش را زوال جــــان مــــی‌خـــوانـــد
نــــیــــم شــــب را زوالــــگـــه مـــی گـــفـــت
گــــفــــتــــمــــش تـــیـــر مـــیـــزنـــی بـــردل
خـنـده مـی زد بـه ناز و نه می گفت
خـــســـرو از دور هـــم‌چـــو مـــدهـــوشــان
نـــظـــری مـــی فـــکـــنــد دوه مــی گــفــت
گزیدهٔ غزل ۱۷۶
ای بــر سـر خـوبـان جـهـان سـر چـشـمـت
درد از چـه فـتـادسـت بـگـو در چـشـمـت
از بس که به چشم تو درمد دل من
درد دل مــــــن کـــــرد اثـــــر در چـــــشـــــمـــــت