گزیدهٔ غزل ۱۲۸
مــا جــان فــدای خـنـجـر تـسـلـیـم کـرده‌ایـم
خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۹
دل مــن بــه جــانــانــی آویـخـتـسـت
چـو دزدی کـز ایـوانـی آویـختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بـهـر تـار مـو جـانـی آویـختست
چــه زنـار کـفـر اسـت هـر مـوی او
کـه در هـر یک ایمانی آویختست
بــتــان رامــزن ســنــگ ای پـارسـا
بـه هـر بـت مسلمانی آویختست
گزیدهٔ غزل ۱۳۰
زلف تو سیه چرا است ؟ ما ناک
بـــســـیـــار در آفـــتـــاب گــشــتــســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۱
زلفت سرو پا شکسته زان است
کـــز ســـرو بـــلــنــد اوفــتــادســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۲
تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو
از بـــاد لـــالـــه‌زار کـــلـــه بـــر زمـــیـــن زدســت
از بـــهـــر آنـــکـــه لـــاف جـــمـــال تـــو مـــیـــزنـــد
صـــد بـــار بـــاد بــر دهــن یــاســمــیــن زدســت
گفتم به دل که بر تو که زد ناوک جفا
سـوی تـو کرد اشارت پنهان که این زدست !
گزیدهٔ غزل ۱۳۳
به می سوگند خوردم جرعه‌ای بخش
کــه مــا را در گــلــو ســوگــنــد مـانـدسـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۴
گــواهــی مــیـده ای شـب زا ریـم را
که از من بدگمانی دور ماندست
گزیدهٔ غزل ۱۳۵
دل نـــدارم غـــم جـــانـــان زچــه بــتــوانــم خــورد
پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست
گزیدهٔ غزل ۱۳۶
بـی رخـت از پـا فـتـادم بـی‌لبت رفتم ز دست
قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست
گزیدهٔ غزل ۱۳۷
هـر شـب مـن و از گریه سر کوی تو شستن
بـدبـخـتـی ایـن دیـده کـه آن پـا نـتوان شست
دریـــا ز پــی بــخــت بــد از دیــده چــه ریــزم
چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست
عــشـق از دل مـاکـم نـتـوان کـرد کـه ذاتـی اسـت
چــون مــایــهٔ آتــش کــه ز خــارا نــتــوان شـسـت
از دردی خـــــم شـــــوی مـــــصــــلــــای مــــن مــــســــت
کــــز آب دگـــر کـــهـــنـــه مـــارا نـــتـــوان شـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۸
نـرخ کـردی به بوسه‌ای جانی
بـنـده بـخـریـد و رایـگان دانست
دل زهجر تو بس که تنگ آمد
مــــرگ را عــــمـــر جـــاودان دانـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۹
درد دلـــم را طـــبـــیــب چــاره نــدانــســت
مـرهـم ایـن ریـش پـاره پـاره نـدانست
راز دلــت بــه صــبــر گــفــت بــپـوشـان
حـــــال دل غـــــرقـــــه زان ره نـــــدانـــــســــت
خــال بـنـاگـوش او ز گـوشـه نـشـیـنـان
برد چنان دل که گوشواره ندانست
گزیدهٔ غزل ۱۴۰
خــون مــن در گـردنـم کـامـروز دیـدم روی او
چنگ من فردای محشر هم به دامان منست
گزیدهٔ غزل ۱۴۱
آنـــــکـــــه دلـــــم شـــــیــــفــــتــــهٔ روی اوســــت
شـیـفـتـهٔ تـر می‌کندم این چه خوست؟
دوش بـــگـــفــتــم کــه دهــانــیــت نــیــســت
گــفــت کــه بــســیــاردریــن گــفـتـگـوسـت
بــه کــه رخ از خــلــق بــپــوشـد از انـک
دیـــــــدهٔ بـــــــد آفـــــــت روی نـــــــکـــــــوســــــت
هـــســـتـــی مـــن رفـــت وخـــیـــالـــش نـــمـــانـــد
این که تو بینی نه منم بلکه اوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۲
عــمــر بــه پــایــان رســیــد در هـوس روی دوسـت
برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟
گـر هـمـه عـالـم شـونـد مـنـکـر مـا گـو شـوید
دور نــخــواهــیــم شــد مــا ز سـرکـوی دوسـت ؟
قـــبـــلـــه اســـلـــامـــیـــان کــعــبــه بــود در جــهــان
قــبــلــهٔ عــشــاق نــیــســت جــز خــم ابــروی دوســت
ای نـــفـــس صـــبـــح‌دم گـــر نـــهـــی آنـــجـــا قـــدم
خـــســـتـــه دلـــم رابـــجــو در شــکــن مــوی دوســت
جــــان بـــفـــشـــانـــم زشـــوق در ره بـــاد صـــبـــا
گــربــرســانــد بــمــا صــبــح دمــی بــوی دوســت
روز قـیـامـت کـه خـلـق روی بـه هـر سـو کنند
خسرو مسکین نکرد میل به جز سوی دوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۳
یــــکـــایـــک تـــلـــخـــی دوران چـــشـــیـــدم
زهـجـران هـیـچ شـربـت تلخ تر نیست
اســـیـــر هـــجـــر و نـــومــیــد از وصــالــم
شــبــم تـاریـک و امـیـد سـحـر نـیـسـت
به یک جان خواستم یک جام شادی
ز دور چـــرخ گـــفـــتــا رایــگــان نــیــســت