گزیدهٔ غزل ۱۱۶
چـشـمـم ار بـی‌تـو جـهـان بیند بگیرش عیب ازانک
خـــــیـــــرهٔ بـــــی‌دیـــــدهٔ آلـــــودهٔ تـــــر دامــــنــــی اســــت
سـاقـیـا گـر می خورم بی تو نگویی کان می است
مــــردنــــم را شــــربــــتــــی و آتــــشــــم را روغـــنـــی اســـت
انـدران مـجـلـس کـه خـود را زنـده سوزند اهل عشق
ای بــســا مــرد خــدا کــو کــمــتـر از هـنـدو زنـی اسـت
عــــنــــدلــــیــــبــــان را غــــذای روح بــــاشــــد بــــوی گـــل
مـرغ دشـت اسـت آنکه عاشق برجو و بر ارزنی است
هر شبی خسرو که گوید سینهٔ در کویت بدرد
زیــر دیــوار تــو سـلـطـان پـاسـبـان چـوبـک زنـی اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۷
ای دل غــمــیــن مــبـاش کـه جـانـان رسـیـدنـی اسـت
در کـام تـشـنـه چـشمهٔ حیوان رسیدنی است
ای دردمــــــنــــــد هــــــجــــــر مـــــیـــــنـــــداز دل ز درد
کــایــنــک طــبــیــب آمــده درمــان رســیــدنــی اسـت
ای گــــلــــســـتـــان عـــمـــر زســـربـــرگ تـــازه کـــن
کـان مـرغ آشـیـان بـه گـلـسـتـان رسـیدنی است
پــروانــه وار پــیــش روم بــهــر ســوخــتــن
کان شمع دیده در شب هجران رسیدنی است
در ره بـــســـاط لـــعـــل زخـــون جـــگـــر کــشــم
کـان نـازنـیـن چـو سـرو خـرامان رسیدنی است
جــــانــــی کـــه از فـــراق رهـــا کـــردخـــانـــه را
یـــاد آوریـــد کــه آرزوی جــان رســیــدنــی اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۸
لحظه‌ای با بنده بنشین کاینقدر
زنـــدگـــانــی را عــجــب ســرمــایــه‌ای اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۹
ای نــســیـم صـبـح‌دم یـارم کـجـاسـت؟
غم ز حد بگذشت غم‌خوارم کجاست؟
خــواب در چــشــمــم نــمــی‌آیـد بـه شـب
آن چــراغ چــشــم بــیــدارم کــجــاسـت؟
دوسـت گـفـت آشـفـتـه گـرد و زار بـاش
دوســـتـــان آشــفــتــه و زارم کــجــاســت؟
نــــیــــســــتــــم آســــوده از کــــارش دمـــی
یــــارب آســــوده از کـــارم کـــجـــاســـت؟
تـا بـه گـوش او رسـانـم حـال خـویـش
نـــالـــه‌هـــای خـــســـرو زارم کــجــاســت؟
گزیدهٔ غزل ۱۲۰
هـر کـس آنـجـا که می و شاهد و گلشن آنجاست
مـــن هـــمـــانـــجــا کــه دل گــمــشــدهٔ مــن آنــجــاســت
هـــر شـــب ای غـــم چـــه رســـی در طـــلـــب دل ایــنــجــا
آخـــر آن ســوخــتــهٔ ســوخــتــه خــرمــن آنــجــاســت
گفتی ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی
چــون گــریــزم کــه گــروگــان دل دشــمــن آنـجـاسـت
گزیدهٔ غزل ۱۲۱
صبر و دل و نام و ننگ ما بود
عـشـق آمـد و هـر چـهـار بـرخاست
گزیدهٔ غزل ۱۲۲
پـــامـــال گـــشـــت در رهٔ مــا خــســرو ودیــت
او را همین بس است که او پایمال ماست
گزیدهٔ غزل ۱۲۳
گـل ز رخـسـارهٔ تـو بـی آبست
مـه زنـظـارهٔ تـو بـی تـابست
مـــــــژه‌هـــــــای کــــــژ دلــــــاویــــــزت
کــجــهــای دکــان قــصــا بــســت
بــا خـیـال تـو مـردم چـشـمـم
گاه هم‌خانه گاه هم‌خوابست
گزیدهٔ غزل ۱۲۴
ما و مجنون در ازل نوشیده‌ایم از یک شراب
در مــــیــــان مــــا از آن دو اتــــحــــاد مـــشـــربـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۲۵
جـــانـــم فـــدای زلـــف تـــو آنـــدم کـــه پـــرســـمــت
کاین چیست موی بافته ؟ گویی که دام تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۶
جانها به باد داد که دایم شکسته باد
آن گـیـسـویـی کـه بـر سر سرو روان تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۷
ســـرو بـــســـتـــان مــلــاحــت قــامــت رعــنــای تــســت
نــور چــشــم عــاشـقـان خـسـتـه خـاک پـای تـسـت
مــن نـه تـنـهـا گـشـتـه‌ام شـیـدای دردت جـان مـن
هــرکــرا جــان و دل و دیــنــی بــود شــیــدای تـسـت
در درون مـــســـجـــد و دیـــر و خـــرابــات و کــنــشــت
هـر کـجـا رفـتـم هـمـه شـور تو و غوغای تست
جـــانـــم از غــیــرت ز دســت جــاهــلــان ســوزد از انــک
ســـرو را گـــویـــنـــد مـــانـــنـــد قــد رعــنــای تــســت
وعـده دیـدار خـود کـردی بـه فـردا از آن سبب
جــان خــســرو مـنـتـظـر بـر وعـده فـردای تـسـت
بــرشــکـر خـوانـنـد افـسـون بـهـر دلـجـویـی ولـیـک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست