گزیدهٔ غزل ۱۰۸
در شهر چو تو فتنه و مردم کش و بیداد
مـــن زیـــســـتـــن خـــلـــق نـــدانـــم کـــه چــســان اســت
تـرکـی کـه دو ابـروش نـشـسـتـه اسـت به دلها
قـــربـــانـــش هـــزارســـت اگـــر چـــش دو کــمــان اســت
گزیدهٔ غزل ۱۰۹
به سرو باغ که بیند کنون که در هرباغ
هـــزار ســـرو بـــهـــر گـــوشـــه‌ای خـــرامـــان اســـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۰
گـفـتـه‌ای تـرک تـو نـخـواهـم گفت
ترک من گوچه جای این سخن است
گزیدهٔ غزل ۱۱۱
خـبـری ده بـه مـن ای بـاد کـه جانان چون است؟
آن گـــل تـــازه و آن غـــنـــچـــهٔ خــنــدان چــون اســت؟
رخ و زلـــفـــش را مــیــدانــم بــاری کــه خــوشــنــد
دل دیــــوانـــهٔ مـــن پـــهـــلـــوی ایـــشـــان چـــون اســـت؟
هـم بـه جـان و سـرجـانـان کـه گـمـانـیـش مگوی
گـو هـمـین یک سخن راست که جانان چون است؟
بـــا کـــه مــی‌خــورد آن ظــالــم و در خــوردن مــی
آن رخ پــرخــوی و آن زلــف پــریــشــان چــون اســت؟
چـشـم بـد خـوش کـه هـشـیار نباشد مست است
لـب مـی گـونـش کـه دیـوانـه کـنـد آن چـون اسـت؟
روزهــا شــد کــه دلــم رفــت و دران زلــف بــمـانـد
یـارب آن یـوسـف گـم‌گـشـتـه بـزنـدان چون است؟
خـــشــک ســالــی اســت دریــن عــهــد وفــا را ای اشــک
زان حـــوالـــی کــه تــومــی‌آیــی یــاران چــون اســت؟
پست شد خسرو مسکین به لگد کوب فراق
مـــور در خـــاک فـــرو رفــت ســلــیــمــان چــون اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۲
ایــن جــفــا کــاریـت نـو بـه نـو اسـت
مــگــر ایــن جــان کـشـتـه را در و اسـت
چـون تـرا نـیست نیم کنجد شرم
گفت من نزد تو به نیم جو است
گزیدهٔ غزل ۱۱۳
کسی که حاصل فردا شناخت بر امروز
نـیـسـت دل کـه اگـر بـسـت کودک دینه است