گزیدهٔ غزل ۸۹
جـعـد مـرغـولـت کـه در هـربند او صد حلقه است
دام دلـــــهـــــای اســـــیـــــران گـــــرفـــــتـــــار بــــلــــاســــت
هر که در کوی تو بویی برد از عالم گذشت
هـر کـه از دردت نـصـیـبـی یـافـت فـارغ از دواست
گزیدهٔ غزل ۹۰
دریــــن غــــم کــــه مــــبــــادا گـــره بـــه تـــار بـــود
دران حـــریـــر کـــه آن یـــار بـــی‌وفـــا خـــفـــتـــه اســت
هـــلـــال عـــیـــد جـــهـــان را بـــه نـــور خــویــش آراســت
شــراب چــون شــفــق و جــام چــون هــلــال کــجـاسـت؟
مــــگــــر شـــراب شـــفـــق خـــورد شـــب ز جـــام هـــلـــال
که هر گهر که در او بود جمله در صحراست
گزیدهٔ غزل ۹۱
جــــان بـــبـــردی خـــوش هـــنـــوز نـــه ای
دست بر دل نه این زمان که تراست
بـــر رخ زرد مـــن بـــخـــنـــد و بــگــو
خـنـده انـگـیـز ز غـفـران کـه تـر اسـت