گزیدهٔ غزل ۸۳
کـــشـــتـــهٔ تـــیـــغ جـــفـــایــت دل درویــش مــن اســت
خـــســـتـــه تـــیـــر بـــلــایــت جــگــر ریــش مــن اســت
نــیــک‌خــواهــی کــه کــنـد مـنـع ز عـشـق تـو مـرا
مـنـکـری دان بـه حـقـیـقـت کـه بـد انـدیش منست
هـــر گـــروهـــی بـــگـــزیـــدنـــد بـــه عـــالـــم دیــنــی
عــاشــقــی دیــن مــن و بــی‌خــبــری کــیــش مــن اســت
گر دل از ما ببرید و بتو پیوست چه باک ؟
آشــنــا بـا تـو و بـیـگـانـه زمـن خـویـش مـن اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۴
نــه مــرا خــواب بــه چـشـم و نـه مـرا دل دردسـت
چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست
تــا بــه گـلـزار جـهـان سـرو بـلـنـدت بـرخـاسـت
هـر نـهـالـی کـه نـشـانـدنـد بـه بـستان بنشست
گزیدهٔ غزل ۸۵
نـــرگـــس مـــســـت تـــو خـــواب آلـــودســت
لــــب لــــعــــلــــت بــــه شــــراب آلـــودســـت
آگــــــه از نــــــالــــــه مــــــن کــــــی گـــــردد
چــشــم مـسـت تـو کـه خـواب آلـودسـت
لـــب تـــو دردل مـــن بــنــشــســتــه اســت
نـــمـــکـــی را بـــه کـــبـــاب آلـــوده اســـت
از تــــــری خــــــواســــــت چــــــکـــــیـــــدن آری
لـــــب تـــــو کـــــز مـــــی نـــــاب آلــــودســــت
بنده خسرو چه گنه کرد امروز ؟
کـــه حـــدیـــثـــت بـــه عـــتـــاب آلـــودســـت