گزیدهٔ غزل ۱۷ : من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را

گزیدهٔ غزل ۱۷         
          من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
          تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
          دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
          چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
          قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
          سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
          ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
          نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
         

گزیدهٔ غزل ۱۸         
          بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
          تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
          شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
          شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
          دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
          لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
          بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
          بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
          پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
          شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
          چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
          بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
          بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
          ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را