گزیدهٔ غزل ۱۱ : رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند

گزیدهٔ غزل ۱۱         
          رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند
          کــردنــد رهـا دامـن صـد پـاره مـا را
         

گزیدهٔ غزل ۱۲         
          دیــــوانــــه مــــیــــکـــنـــی دل و جـــان خـــراب را
          مـشـکـن بـه نـاز سـلـسـلـهٔ مـشـک ناب را
          آفـت جـمـال شـاهـد و سـاقـیـسـت بـیهده
          بـد نـام کـرده‌انـد به مستی شراب را
          خـونـابـه مـیـچـکـانـدم از گـریه سوز دل
          خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را
          خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت
          آری ســــفـــال گـــرم بـــه جـــوش آرد آب را
         
گزیدهٔ غزل ۱۳         
          از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
          چـاشـنـیـی نـمـی‌کـنـی گـوشهٔ این کباب را
         

گزیدهٔ غزل ۱۴         
          یــــارب کــــه داد آیــــنـــه آن بـــت پـــرســـت را
          کـو دیـد حـسـن خـویـش و زمـا برد دست را
          دیــوانــهٔ بــتــان کـنـد رو بـه کـعـبـه زانـک
          تـعـظـیـم کـعـبه کفر بود بت پرست را
          چـنـدیـن چـه غـمـزه می‌زنی از بهر کشتنم
          صید توزنده نیست مکن رنجه شست را