گزیدهٔ غزل ۲۷
بـــهــار پــرده بــر انــداخــت روی نــیــکــو را
نــمــونــه گــشــت جــهــان بــوســتــان مــیـنـو را
یــکــی در ابــر بــهـاری نـگـر ز رشـتـهٔ صـبـح
چـــگـــونـــه مـــی‌گـــســـلـــد دانـــه‌هـــای لــولــو را
ســفــر چــگـونـه تـوان کـرد در چـنـیـن وقـتـی
ز دســــت چــــون بــــتــــوان داد روی نــــیـــکـــو را
بـه بـاغ غـرقـهٔ خـون است لاله دانی چیست
ز تـــیـــغ کـــوه بــریــده اســت روزگــار او را
بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم
بــــبـــوی گـــل بـــکـــف آریـــم جـــام گـــلـــبـــو را
گزیدهٔ غزل ۲۸
ســـری دارم کــه ســامــان نــیــســت او را
بـــه دل دردی کـــه درمــان نــیــســت او را
بــــه راه انــــتــــظــــارم هــــســـت چـــشـــمـــی
کــه خــوابــی هــم پـریـشـان نـیـسـت او را
به عشق از گریه هم ماندم چه جویم
بـاران از کـشـتـی که یاران نیست او را
فـــرامـــش کـــرد عـــمـــرم روز را ز ایـــنـــک
شـــبـــی دارم کـــه پــایــان نــیــســت او را
خـــط نـــو خــیــز و لــب ســاده از آنــســت
خـوش آن مـضـمـون که عنوان نیست او را
ز خــســرو رخ مــپــیــچ ار گـشـت نـاچـیـز
خـــیـــالـــی هـــســـت گـــرجـــان نـــیــســت او را